Все теперь против нас - Жанна Бичевская

Всё теперь против нас, будто мы и креста не носили.

Словно изгои мы басурманской крови.

Даже места нам нет, в ошалевшей от горя России,

и Господь нас не слышит зови, не зови.

Вот уж год мы не спим, под шинелями прячем обиду

ждём холопскую пулю пониже петлиц.

Вот уж год как Тобольск отзвонил по Царю панихиду

и предали анафеме души убийц.

Им не Бог и не Царь, им не боль и не совесть.

Всё им тюрьма да ложь, да пожар до небес.

И судьба нам читать эту страшную повесть,

в воспалённых глазах матерей, да невест.

И глядят нам во след они долго в безмолвном укоре.

Как покинутый дом на дорогу из тьмы.

Отступать дальше некуда, сзади Японское море.

Здесь кончается наша Россия и мы.

В красном Питере кружится, бесится белая вьюга.

Белый иней на стенах московских церквей.

В сером небе не радости нет, не испуга.

Только скорбь Божьей матери по России моей.

Қазір бәрі бізге қарсы, тіпті крестті де көтермегендей.

Шыққандар сияқты кәпір қанбыз.

Қайғыдан таң қалған Ресейде де бізге орын жоқ,

Ал Жаратқан Ие біздің шақыруымызды естімейді, шақырмаңдар.

Бір жылдан бері ұйықтамадық, ренжігенімізді шинеліміздің астына жасырамыз

біз саңылаулардың астындағы қызметші оқты күтеміз.

Тобылдың патшаны еске алу кешіне қайта шақырғанына бір жыл болды

және қанішерлердің жанын анатематизациялады.

Оларда Құдай да, Патша да жоқ, оларда ауыртпалық пен ар-ұждан жоқ.

Олар үшін бәрі түрме және өтірік, аспанға от.

Ал тағдыр бізге осы қорқынышты оқиғаны оқуды бұйырады,

аналар мен келіндердің қабынған көздерінде.

Және олар бізге ұзақ уақыт бойы үнсіз сөгіспен қарайды.

Қараңғылықтан шығар жолдағы қараусыз қалған үй сияқты.

Жапон теңізінің артында әрі қарай шегінетін жер жоқ.

Бұл жерде біздің Ресей де, біз де бітеміз.

Қызыл Санкт-Петерборда ақ бұрқасын бұрқырап, ызғарлы.

Мәскеу шіркеулерінің қабырғаларында ақ аяз.

Сұр аспанда қуаныш та, қорқыныш та жоқ.

Менің Ресейім үшін Құдай Анасының қайғысы ғана.