По дороге в Загорск - Жанна Бичевская

По дороге в Загорск понимаешь невольно, что осень

Затеряла июльскую удаль и августа пышную власть,

Что дороги больны, что темнеет не в десять, а в восемь,

Что пустеют поля и судьба не совсем удалась.

Что с рождением ребенка теряется право на выбор,

И душе тяжело состоять при разладе таком,

Где семейный сонет заменил холостяцкий верлибр

И нельзя разлюбить и противно влюбляться тайком.

По дороге в Загорск понимаешь невольно, что время

Не кафтан, и судьбы никому не дано перешить.

То ли водка сладка, то ли сделалось горьким вранье,

То ли осень для бедного сердца плохая опора.

И слова из романса «Мне некуда больше спешить…»

Так и хочется крикнуть в петлистое ухо шофера.

И слова из романса «Мне некуда больше спешить…»

Так и хочется крикнуть в петлистое ухо шофера.

Загорскіге бара жатып, сол күзді еріксіз түсінесің

Жоғалған шілдедегі ерлігі мен тамыз айындағы керемет күш,

Жолдар ауырады, он емес, сегізде қараңғы болады,

Өрістер бос және тағдыр толығымен сәтті емес.

Баланың дүниеге келуімен таңдау құқығы жоғалады,

Жанның мұндай алауыздықта болуы қиын,

Отбасылық сонет бакалаврдың еркін өлеңін ауыстырған жерде

Сіз сүюді тоқтата алмайсыз және жасырын ғашық болу жиіркенішті.

Загорскіге бара жатып, сол кезді еріксіз түсінесің

Кафтан емес, тағдыр ешкімге өзгертуге берілмейді.

Не арақ тәтті, не өтірік ащы болды,

Күз мезгілі де бейшара жүрекке кедей тірек.

Ал романстағы сөздер «Менің асығар жерім жоқ...»

Мен жүргізушінің құлағына айқайлағым келеді.

Ал романстағы сөздер «Менің асығар жерім жоқ...»

Мен жүргізушінің құлағына айқайлағым келеді.