Конец русской былины - Жанна Бичевская

То не ветер в поле стонет,

То не вьюга горько плачет:

То народ себя хоронит.

Горе пляшет, горе скачет.

В грустном гуле перезвонов

Вдаль несутся панихиды

Бесконечных русских стонов,

Полных скорби и обиды.

Наша старшая Держава!

Пал Орел мечты славянской!

Пали наша честь и слава,

Вера Церкви Христианской.

Плещут стаи волн Босфора;

Блещет месяц на Софии;

Но в Стамбуле дверь собора

Вновь открыта для России.

В грязь затоптан бархат стягов;

В поле сечи — смолкли тризны;

И… опять мы ждем варягов

Для измученной отчизны.

Даладағы жел емес еңіреп,

Бұл ащы айқайлаған боран емес:

Халық өздерін жерлеп жатыр.

Қайғы билейді, қайғы секіреді.

Қоңыраулардың қайғылы гуілінде

Дирге алысқа қарай жүгіреді

Орыстың бітпейтін еңіреп

Қайғы мен ренішке толы.

Біздің аға мемлекетіміз!

Славян арманының қыраны құлады!

Абыройымыз, даңқымыз құлады,

Христиан шіркеуінің сенімі.

Босфор толқындарының үйірлері шашырап жатыр;

Ай Софияға жарқырайды;

Бірақ Стамбулда собордың есігі

Ресей үшін қайта ашылды.

Баннерлердің барқыты балшыққа тапталды;

Сойыс даласында жерлеу тойлары үнсіз қалды;

Және ... тағы да біз Варангиялықтарды күтеміз

Шаршаған Отан үшін.