Вот якорь поднят - Юрий Кукин

Вот якорь поднят, птиц звенящий караван

В который раз меня зовет и манит,

И ухожу я в беспредельный океан,

Растаяв тенью в утреннем тумане.

И ухожу я в беспредельный океан,

Растаяв тенью в утреннем тумане.

Здесь моя память — мой единственный матрос,

Здесь волны скроют горести земные,

И не подам я никогда сигнала «SOS»,

Координаты или позывные.

И пусть меня никто не провожал,

Но кто-то ждет, да и сейчас, быть может,

Там кто-то пальцы тонкие прижал

К вискам, чтоб боль унять и память не тревожить.

Вот якорь поднят, птиц звенящий караван

В который раз меня зовет и манит,

И ухожу я в беспредельный океан,

Растаяв тенью в утреннем тумане…

Мұнда зәкір көтерілді, құстар керуені сыңғырлайды

Ол маған тағы да қоңырау шалып,

Ал мен ұшып барамын шексіз мұхитқа,

Таңертеңгі тұманда көлеңкедей еріп.

Ал мен ұшып барамын шексіз мұхитқа,

Таңертеңгі тұманда көлеңкедей еріп.

Міне, менің жадым - менің жалғыз теңізшім

Мұнда толқындар жердің қайғысын жасырады,

Мен ешқашан SOS сигналын бермеймін,

Координаттар немесе шақыру белгілері.

Мені ешкім ұзатпасын,

Бірақ біреу күтіп тұр, тіпті қазір де мүмкін

Сол жерде біреу жұқа саусақтарын басып қалды

Ауырсынуды жеңілдету және есте сақтауды бұзбау үшін храмдарға.

Мұнда зәкір көтерілді, құстар керуені сыңғырлайды

Ол маған тағы да қоңырау шалып,

Ал мен ұшып барамын шексіз мұхитқа,

Таңертеңгі тұмандағы көлеңкедей ериді...