S.O.S. - Юрий Кукин

Почему-то вдруг мне стало неспокойно.

Не спалось.

Тревогой переполнен.

Вижу: горы подступили ближе

И тоска собакой ноги лижет.

Закурил.

Нет, неуютно в мире.

Не могу понять, чем мой покой нарушен.

И вдруг сердцем слышу — носится в эфире:

«SOS!

Спасите наши души!

«SOS!

Спасите наши души!»

Или это город исчезает в море,

Или это мать кричит от горя,

Или где-то люди потеряли веру,

Или вяжут лилипуты Гулливера,

Или где-то полдень превратился в полночь,

И зовут, зовут, зовут на помощь:

«SOS!

Спасите наши души!

«SOS!

Спасите наши души!»

Кто-то гибнет, тонет, и зовет, и стонет —

Чей корабль в море погибает?

Или это крик затравленных погоней,

И людей пытают или убивают?

И никак не изменить круговорота,

И нельзя узнать, помочь и сделать лучше…

А во мне все рвется к свету кто-то:

«SOS!

Спасите наши души!

«SOS!

Спасите наши души!»

Июнь-июль 1966

Неге екені белгісіз кенет өзімді жайсыз сезіндім.

Мен ұйықтай алмадым.

Мазасыздық толы.

Мен таулардың жақындағанын көремін

Ал меланхолия ит сияқты аяқты жалайды.

мен жандырдым.

Жоқ, бұл әлемде ыңғайлы емес.

Менің тыныштығым қалай бұзылғанын түсінбеймін.

Кенеттен мен жүрегімде естимін - ол эфирде:

SOS!

Жанымызды сақта!

SOS!

Біздің жанымызды сақта!"

Әлде бұл қала теңізге кетіп бара жатыр ма,

Әлде қайғыдан айқайлаған ана ма,

Немесе бір жерде адамдар сенімін жоғалтты

Немесе миджеттер Гулливерді тоқиды,

Немесе түскі бір жерде түн ортасына айналды,

Олар шақырады, шақырады, көмекке шақырады:

SOS!

Жанымызды сақта!

SOS!

Біздің жанымызды сақта!"

Біреу өліп жатыр, суға батып жатыр, қоңырау шалып, еңіреп жатыр -

Теңізде кімнің кемесі өледі?

Әлде бұл аңшылықтың айқайы ма,

Ал адамдарды азаптайды ма, өлтіреді ме?

Және циклды өзгертпеңіз,

Ал сіз біле алмайсыз, көмектесе алмайсыз және жақсырақ жасай алмайсыз ...

Менде бәрі біреудің нұрына қарай асығады:

SOS!

Жанымызды сақта!

SOS!

Біздің жанымызды сақта!"

1966 жылғы маусым-шілде