Не помнил я, куда летел - Юрий Кукин

Не помнил я, куда летел,

Не видел рядом спящих тел.

С пробитой вестью головой,

И безразлично, что живой,

И безразлично, что живой.

А подо мной белым-бела

Равнина облаков плыла,

И вижу сквозь нечеткость век:

По ней плетется человек,

По ней плетется человек.

И стало мне пустынно вдруг:

Ведь это мой погибший друг,

И холодочек по спине:

Вот он махнул рукою мне,

Вот он махнул рукою мне.

Нет, это сон всему виной,

И вновь все пусто подо мной,

И боль укутал мысли шелк:

Куда он шел, куда он шел,

К кому он шел, к кому он шел?

И где б ни сел мой самолет,

Меня в пустыне этой ждет

Мой друг, и ждет меня, пока

Моя палатка в облаках,

Моя палатка в облаках.

Июль 1980.

Қайда ұшатыным есімде жоқ

Жақын жерде ұйықтап жатқан денелерді көрмедім.

Сынған басымен,

Тірі не болса да,

Ал оның тірі екені маңызды емес.

Ал менің астымда ақ-ақ

Бұлттардың жазығы қалқып кетті

Мен қабақтың бұлдырлығы арқылы көремін:

Оның бойымен адам келе жатыр,

Онымен бір адам жүреді.

Бұл мен үшін кенеттен қаңырап қалды:

Өйткені, бұл менің өлген досым,

Ал арқадағы салқын:

Міне, ол маған қолын бұлғады,

Міне, ол маған қолын бұлғады.

Жоқ, мұның бәрі арман

Менің астымда тағы бәрі бос,

Ал ауырсыну ойларды жібекке орап:

Қайда кетті, қайда кетті,

Кімге барды, кімге барды?

Менің ұшағым қайда қонса да,

Мені осы айдалада күтіп отыр

Менің досым, және дейін мені күтеді

Менің шатырым бұлттағы

Менің шатырым бұлттарда.

1980 жылдың шілдесі