Wilde Rose - Wolfenmond

Sie ist wild und ungezähmt

Sie tut was Sie will

Auch wenn’s den Vater grämt

Sie reitet treibt die Schafe ein

Am liebsten ist Sie mit den Pferden allen

Im Dorf wird geredet, Sie erntet nur Spott

Sie geht nicht zur Kirche und glaubt nicht an Gott

Verbrennt jades Essen, verzieht das Gesicht

Und die zarten Tänze kann sie nicht

Sie ist mehr Kerl als ein Weib

Schlank und rank voller Kraft ist ihr Leib

Die Zunge ist dornig und Knospen so zart

Eine Rose von wilder Art

Mancher Bursche hätt' es gewagt

Den Vater um die Hand gefragt

Ein Schwiegersohn ist nicht in Sicht

Denn Heiraten will sie noch lange nicht

Sie reitet hält die Zügel in der Hand

Die Wildeste Rose die man je fand

Sie reitet zieht die Zügel an

Mit den Pferden wie jeder Mann

Für den Vater eine Schand

Die Wildeste Rose die man je fand

Wer ist denn hier der Herr im Haus

Ja, die Leute im Dorf lachen ihn aus

So packt den Vater einst die Wut

Wirft seine Tochter voller Zorn vom Gut

Fortan soll Sie ihre Wege gehn

Der Vater will Sie nie mehr wiedersehn

Der Winterhimmel ist Sternenklar

Die Nacht wird kalt wie sie’s lange nicht war

Der Wind pfeift eisig um’s Haus

Gen morgen treibts den Vater hinaus

Von sorgen geplagt in die Berge hinein

Dort ließ er seine Tochter allein

So ist Sie doch sein einziges Glück

Oh, bitte Kind komm nach Hause zurück

Sie reitet hält die Zügel in der Hand

Die Wildeste Rose die man je fand

Sie reitet zieht die Zügel an

Mit den Pferden wie jeder Mann

Eilig läuft der Vater hinauf

Ihren spuren nach er gibt nicht auf

Doch er sieht nur jenen Garten

Voll wilder Rosen die am wegesrand warten

Die neugierig ihre Stengel recken

Die vorwurfsvoll ihre Dornen strecken

Schwächer der Blick

Je weiter er geht

Blasse Blüten

Deren schönheit verweht

Der Frost kriecht glitzernd über das Blatt

Knospen vertrocknet, der Kopf hängt matt

Die kälte hat die Rosen verbrannt

Auch die wildeste die man je fand

Sie reitet hält die Zügel in der Hand

Die wildeste Rose die man je fand

Der Frost hält nun die Zügel in der Hand

Hat jede Farbe aus dem Dorf verbannt

Der Winter zieht die Zügel schneller an

In seiner Faust jede Frau und jeder Mann

Ол жабайы және ұстанбаған

Ол қалағанын жасайды

Әкесін ренжітсе де

Ол қойға мінеді

Ол барлық жылқылармен бірге болғанды ​​жақсы көреді

Ауылда сөз болады, мазақ етесің

Ол шіркеуге бармайды және Құдайға сенбейді

Әркімнің тамағын күйдіреді, мырс етіп

Ал нәзік билерді орындай алмайды

Ол әйелден гөрі жігіт

Оның денесі сымбатты және сымбатты, күш-қуатқа толы

Тілі тікенекті, бүршіктері сондай нәзік

Жабайы раушан түрі

Кейбір жігіттер батыл болар еді

Әкеден қолын сұрады

Күйеу бала көрінбейді

Өйткені ол ұзақ уақыт үйленгісі келмейді

Ол тізгінді ұстап мінеді

Табылған ең жабайы раушан

Ол тізгінді қатайтады

Кез келген адам сияқты жылқылармен

Әкеге ұят

Табылған ең жабайы раушан

Үйде кім бастық

Иә, ауылдағылар оған күледі

Әкесі бірде осылай ашуланды

Ашуланып қызын үйден лақтырып жібереді

Бұдан былай өз жолыңмен жүру керек

Әке сені ешқашан көргісі келмейді

Қысқы аспан жұлдызды

Түн көптен бері салқындап барады

Үйдің айналасын жел ысқырып тұр

Ертең генерал әкесін қуып шығады

Уайым-қайғыдан тауға аттанған

Онда ол қызын жалғыз қалдырды

Сондықтан оның жалғыз бақыты сенсің

Өтінемін балақай үйге қайт

Ол тізгінді ұстап мінеді

Табылған ең жабайы раушан

Ол тізгінді қатайтады

Кез келген адам сияқты жылқылармен

Әкесі асығыс жоғарыға жүгіріп келеді

Солардың ізімен ол тайынбайды

Бірақ ол сол бақты ғана көреді

Жабайы раушан гүлдеріне толы жол бойында

Сабақтарын қызыға созып

Тікендерін қорлайтындар

көрінісі әлсірейді

Ол әрі қарай жүреді

Бозғылт гүлдер

Олардың сұлулығы жоғалып кетті

Аяз жапырақтың үстінде жылт-жылт етіп жылтылдайды

Бүршіктер кебеді, басы әлсіз ілінеді

Суық раушан гүлдерін күйдірді

Сондай-ақ табылған ең жабайы

Ол тізгінді ұстап мінеді

Табылған ең жабайы раушан

Енді тізгінді аяз ұстап тұр

Ауылдан әр түске тыйым салынған

Қыс тізгінді тезірек тартады

Оның жұдырығында әрбір әйел және әрбір еркек