Flammenspiel - Wolfenmond

Gewärmt von seinem hungrigem Lodern,

seiner inneren Glut.

Gebannt vom Flug der Funken,

vom Spiel der Flammen.

Das Antlitz erhellt vom flackernden Schein.

Aber schon kriecht sie den Rücken hinauf —

Die Dunkelheit, schwarz und undurchdringlich.

Doch das Feuer schickt glühende Boten

in die Nacht und unsere Schatten verschmelzen

mit ihr in wogendem Reigen.

… und dann hören wir es auch —

ein Klang, wie von fern,

doch aus dem Lodern selbst scheint er zu kommen.

Und so erzählt uns das Feuer

seine uralte Geschichte,

singt uns sein immerwährendes Lied…

Оның аш отына жылынған,

оның ішкі жарқырауы.

ұшқындардың ұшқанына таңылған,

жалын ойынынан.

Жыпылықтаған сәуледен бет жарқырайды.

Бірақ ол қазірдің өзінде артқа қарай жүгіреді -

Қараңғылық, қара және өтпейтін.

Бірақ от жарқыраған хабаршыларды жібереді

түнге еніп, көлеңкелеріміз қосылады

онымен бірге биде.

... сосын біз де естиміз -

алыстан келгендей дыбыс

бірақ ол жалынның өзінен шыққан сияқты.

От бізге осылай дейді

оның ежелгі тарихы,

бізге өзінің мәңгілік әнін айтады ...