Wie eine Weide im Wind - Waldgeflüster

Frischer Tau lag nass auf dunkelgrünen Wiesen

Die ersten Strahlen der Sonne brachen sich in den Bäumen

Auf den Feldern sah man das Leben sprießen

Und Frühlingsbäche hörte man in Aufbruch schäumen

Das Leben zog es voll ungebändigt‘ Tatendrang

Hin zu unerforschten, weiten Ufern

Und eine sanfte Brise trug über einen Frühlingshang

Der nuen Wege locknd Rufen

Und ich stand wie eine Weide im Wind

Eine Weide stand allein und unbeugsam

Sie wog sich in sanften Frühlingsbrisen

Und auch wenn das Neue lockend sang

Auf ewig harrte sie auf ihren Wiesen

Die Sonne fiel drückend auf bestellte Felder

Die sengende Schwüle brach sich in den Lüften

Frohlockend klangen Klagen durch die Wälder

Sangen voll Inbrunst von des Herbstes Düften

Berstend vor Fülle lag das weite Land

Bittersüße Früchte hingen an reifen Bäumen

Ein unbändig‘ Hauch erzählte einem roten Sonnenuntergang

Von des Sommers erfüllten Träumen

Und ich stand wie eine Weide im Wind

Eine Weide stand allein und unbeugsam

Sie wog sich in einem stürmisch‘ Sommerhauch

Und auch wenn eine Herbstklage lockend sang

Auf ewig harrte sie auf ihren Feldern aus

Träge fiel das Laub hin zu Erden

Tauchte die Welt in ein prächtig rot-gülden Farbenspiel

Als sich Gefährten zum Scheiden den Rücken kehrten

Trauerte eine Weide, die Einsamkeit zum Opfer fiel

Eine einsame Krähe sah man in der Weite entschwinden

Sie zog durch ein karges Land, gehüllt in Nebelschwaden

Getragen von kalten herbstlich‘ Winden

Hörte man sie von der Leere klagen

Und ich stand wie eine Weide im Wind

Eine Weide stand allein und unbeugsam

Sie wog sich in des Herbstes kalten Winden

Und auch wenn das Blätterrauschen nach Leere klang

Auf ewig kann man sie einsam auf ihrer Lichtung finden

Das Land lag brach, vom kalten Schnee benetzt

Ächzend beugten sich die Fluren in des Winters Klauen

Wälder von wütend‘ Stürmen zerfetzt

Ließen ungezähmten Hass verlauten

In Zwietracht sah man alte Gefährten scheiden

Über die Wipfel fegten eisig Winterstürme

Und auch die alte Weide fühlt‘ man leiden

Als sie kein Blattgewand mehr vor den Elementen schirmte

Und ich stand wie eine Weide im Wind

Eine Weide stand allein und unbeugsam

Sie wog sich unter des Winters Macht

Und auch wenn das Heulen der Stürme vor Hass erklang

Auf ewig harrte sie in stiller Andacht

Wie eine Weide im Wind

Жаңа шық қара жасыл шалғындарда дымқыл жатты

Күннің алғашқы сәулелері ағаштарда сынды

Тіршілік егістікте өсіп тұрғанын көруге болады

Ал бұлақ бұлақтары ұшып бара жатқанда көбік шашып жатқаны естілді

Өмір әрекетке деген құштарлыққа толы болды

Зерттелмеген, кең жағаларға қарай

Көктемгі беткейден нәзік жел соқты

Жаңа жолдар шақырады

Ал мен желде талдай тұрдым

Бір тал тайсалмай жалғыз тұрды

Ол көктемнің нәзік самалында тербелді

Ал жаңағы еліктіріп ән салса да

Ол өзінің шалғындарында мәңгі күтті

Күн егістік алқаптарға қатты жауды

Қатты дымқыл ауаны жарып жіберді

Көңілді жоқтаулар орманда естілді

Күз иісін жалындап әндеткен

Кең жер молшылыққа толы болды

Ащы тәтті жемістер жетілген ағаштарда ілулі

Басылмайтын тыныс қызыл күннің батуы туралы айтты

Жазда орындалатын армандар

Ал мен желде талдай тұрдым

Бір тал тайсалмай жалғыз тұрды

Ол жаздың дауылды желінде салмақты

Күздің жоқтауы еліктірсе де

Ол өз өрісінде мәңгілікке табанды

Жапырақтары баяу жерге түсті

Әлемді қызыл және алтын түстердің керемет ойынына батырды

Жолдастары қоштасуға арқаларын бұрған кезде

Жалғыздықтың құрбаны болған талды жоқтады

Алыстан жоғалып бара жатқан жалғыз қарға көрінді

Ол тұман басқан тақыр жерді аралады

Күздің салқын желдерімен тасымалданады

Сіз оның бослыққа шағымданғанын естисіз

Ал мен желде талдай тұрдым

Бір тал тайсалмай жалғыз тұрды

Ол күздің салқын желдерінде таразыға түсті

Жапырақтардың сыбдыры бостық сияқты естілсе де

Мәңгілік сіз оның тазалығында оны жалғыз таба аласыз

Жер тыңайған, салқын қармен суланған

Еңіреп, егістік қыстың тырнағына тағзым етті

Қаһарлы дауылмен жыртылған ормандар

Ашылған өшпенділік

Келіспеушілік кезінде ескі серіктердің қоштасуы көрінді

Мұзды қыстың дауылдары ағаштардың басын шайқады

Кәрі талдың да қиналғанын сезесің

Ешбір жапырақ халат оны элементтерден қорғамаған кезде

Ал мен желде талдай тұрдым

Бір тал тайсалмай жалғыз тұрды

Ол қыстың құдіретіне салмақ салды

Тіпті дауылдың дауысы өшпенділікпен шырылдаса да

Ол тыныш берілгендікте мәңгілік күтті

Желге соққан тал сияқты