Graustufen Novembertage - Waldgeflüster

Schwarze Flügel ziehen gen fremde Himmel

Über diese kargen Novemberfelder

Ächzendes Geschrei mein einziges Geleit

Auf diesem Pfad in die Nacht zu der Ruine die ewig wacht

Ich spüre kein Leben mehr, nur noch schwarz-weiße Trümmerwelten umgeben mich

Sicht verschwimmt, farbenblind

Ein Taumeln in Graustufen, der Nebel stiehlt mir meine Stimme

Nacht und Tag, Tag und Nacht, alles tot, alles gleich

Und an Graustufen-Novembertagen

Farblos, leer, Welt verschlissen

Ist es schwer des Abgrunds Blick zu ertragen

Und in klebrig-weißen Nebelwelten

Einsam, kalt, Herz zerrissen

Echo der Träume, die an des Daseins Riff zerschellten

Schleichend lenkte einst die Nacht meine Schritte

Hin zu ihr, weg vom Dasein, weg vom Leben, weg von mir

Tiefer und Tiefer lockten mich des Abgrunds Blicke

Fragen mit Donnerhall, unerträglich, freier Fall

Besessen von Allem, besessen vom Nichts

Schwarze Löcher beißen sich in meine rissige Haut

Verwitterte Patina, im Muster verdorrter Herbstblätter

In den nassen Lachen verrotten Erinnerungen

Ein Taumeln in Graustufen, der Nebel stiehlt mir meine Stimme

Nacht und Tag, Tag und Nacht, alles tot, alles gleich

Und an Graustufen-Novembertagen

Farblos, leer, Welt verschlissen

Ist es schwer des Abgrunds Blick zu ertragen

Und in klebrig-weißen Nebelwelten

Einsam, kalt, Herz zerrissen

Echo der Träume, die an des Daseins Riff zerschellten

Wenn du in den Spiegel blickst und nicht mehr weißt wer vor dir steht

Du dich nicht mal mehr rasieren willst, weil du dir zuwider bist

Zu viele Zigaretten, Alkohol und was sonst noch so die Leere füllt

Und doch bleibt nur das Nichts zurück

Ich will weg, weg, nur fort von hier

Raus aus diesem Sein

Staub und Asche zu Staub und Asche werden lassen

Ich suche schon seit Jahren nach einem Sinn

Fand nur einsame Nebelfelder

Nur grundloses Streben von Anbeginn

Und ein blutend Herz wurde kälter

Nur Abgründe wohin ich auch blick

Mein Werk ein einziges Fragen

Vielleicht liegt darin auch der Weg zum Glück

Ertrinken in Graustufen November Tagen

Oh ihr Armen, die ihr (…) auch so durch und durch ergriffen seyd vom Nichts,

das über uns waltet, so gründlich einseht, daß wir geboren werden für Nichts,

daß wir lieben ein Nichts, glauben an’s Nichts, uns abarbeiten für Nichts,

um mälig überzugehen ins Nichts — was kann ich dafür da?

euch die Knie brechen

wenn ihr’s ernstlich bedenkt?

(…) Wenn ich hinsehe in’s Leben, was ist das

letzte von allem?

Nichts.

Wenn ich aufsteige im Geiste, was ist das Höchste von

allem?

Nichts

Қара қанаттар бөтен аспанға қарай ұшады

Мынау қарашаңырақ алқаптары туралы

Менің жалғыз жолсерім айқайлайды

Түнге дейін осы жолда мәңгілік ояу тұратын қирандыларға

Мен енді өмірді сезбеймін, мені тек ақ пен қараның қираған дүниелері қоршап тұр

Көру бұлдыр, түсті соқыр

Сұр реңктерде дірілдеп, тұман дауысымды ұрлайды

Түн мен күн, күн мен түн, бәрі өлі, бәрі бірдей

Ал сұр реңктегі қараша күндері

Түссіз, бос, тозған дүние

Шыңыраудың көзқарасына шыдау қиын ба

Ал жабысқақ ақ тұманды әлемдерде

Жалғыз, салқын, жүрегі жаралы

Болмыс рифінде талқандалған армандардың жаңғырығы

Түн бір рет менің қадамдарымды бағыттады

Оған қарай, болмыстан, өмірден, менен алыс

Тереңдеген сайын шыңыраудың көзқарастары мені арбады

Күн күркірейтін, шыдамайтын, еркін құлаған сұрақтар

Бәріне бас иіп, ешнәрсеге бой алдырмай

Жарылған терімді қара тесіктер тістеп алады

Ауа-райы патина, қураған күзгі жапырақтар үлгісінде

Ылғалды бассейндерде естеліктер шіріп кетеді

Сұр реңктерде дірілдеп, тұман дауысымды ұрлайды

Түн мен күн, күн мен түн, бәрі өлі, бәрі бірдей

Ал сұр реңктегі қараша күндері

Түссіз, бос, тозған дүние

Шыңыраудың көзқарасына шыдау қиын ба

Ал жабысқақ ақ тұманды әлемдерде

Жалғыз, салқын, жүрегі жаралы

Болмыс рифінде талқандалған армандардың жаңғырығы

Сіз айнаға қарап, енді сіздің алдыңызда кім екенін білмейсіз

Сіз оны жек көретіндіктен енді қырынғыңыз да келмейді

Тым көп темекі, алкоголь және басқалары бос орынды толтырады

Ал әлі ештеңе қалмады

Мен қашып кеткім келеді, бұл жерден алыстап кеткім келеді

Бұл болмыстан кет

Шаң мен күл шаң мен күлге айналсын

Мен жылдар бойы мағынаны іздедім

Тек тұманның жалғыз өрістерін тапты

Тек басынан бері негізсіз талпыныс

Ал қансыраған жүрек суып кетті

Қайда қарасам да тұңғиық

Менің жұмысым бір ғана сұрақ

Бақытқа апарар жол сонда жатқан шығар

Қараша күндері сұр түске батып кету

О, сендер (...) ешнәрсеге мықтап жабысатын бейшаралар,

бұл бізді билейді, сондықтан біз бекер туылғанымызды жақсы түсініңіз,

біз ештеңені жақсы көрмейтінімізді, ешнәрсеге сенбейтінімізді, өзімізді босқа жұмыс істейтінімізді,

бірте-бірте ештеңеге ауысу - бұл туралы не істей аламын?

тізеңізді сындырыңыз

егер сіз бұл туралы шындап ойласаңыз?

(...) Өмірге қарасам, ол не

ең соңғы?

Ештеңе.

Рухым көтерілгенде, ең жоғарысы не

бәрі?

ештеңе