Trümmerfestung - Waldgeflüster

Ich sah Sonnen über Seen steigen

Und hört Himmel andächtig, rötlich schweigen

Schleppte meine Lasten auf steinge Berge

Und fand im moos’gen Grund die Wurzeln meiner Werke

Ich folgte trägen Bären auf ihren Pfaden

Spürte meine Stimme ob manch‘ Pracht versagen

Wusch mich rein von altem Gram unverwunden

In kalten Morgenseen unter der wärmend Sonne funkeln

Ich tanzte zum Klang der Götterdämmerung

Riss auf im Rausch die Tore der Festung

Ich ließ tragen von stürmischen Sommerbrisen

Klagende Hymnen über tote Wiesen

Ich wartete auf Wolken bronzen schimmernd

Erinnerungen in Wunden, Rissen flimmernd

Verbrachte ewige Nächte auf fremden Veranden

Die einst fremde Seelen auf ewig verbanden

Erinnerungen die einen Geist auf ewig prägten

Die ein scheinbares Ziel gaben auf seinen Wegen

In ihrem Licht schien der Morgen so klar

Und das Ende so rein, so wahr

Die Herbstblätter fielen sanft

Auf das einsam, öde Land

Hatte diesen tristen Pfad doch selbst erwählt

Und war immerzu von einem grimmen Willen beseelt

Doch jetzt wo ich schon über tausend‘ knoch’ge Wurzeln fiel

Und fror in tausend Stürmen mächtig Kräftespiel

Scheint mein Zweck plötzlich in tiefstem Nebel verborgen

Und beherzter Schritt durch quälenden Zweifel verloren

Warum hatte ich einst diesen Pfad betreten

Folgte ich nicht nur düsteren Schatten die sich am Waldesrande regten

Ist es Zeit endlich umzukehren

Und dem Herz das selbstgewählte Nichts zu verwehren

Ich spüre einst stolze Festungen wanken

Einen Krieger nur noch unsicher durch Herbstwälder schwanken

Von unbekannten Wegen tönt ein fernes Rufen

Ich fühl die Wälder nach neuen Antworten suchen

Soll ich diesen Pfad ins Nichts verlassen

Oder weiter ins einsam Unbekannte hasten

Soll ich das geschaff’ne Selbst hinterfragen

Oder weiterhin dem allzu Menschlichen entsagen

Jetzt wo alte Festen in Ruinen liegen

Und zarte Blüten knospend über verdorrte Äste siegen

Fühl ich einst geschriebenes Schicksal zerbröckeln in meinen Händen

Wohin, wohin, zu welchen Häfen soll ich mich noch wenden?

Nagende Ungewissheit mein treuer Begleiter

Hetzt mich durch meine Wälder immer tiefer, immer weiter

Dabei wollte ich doch immer nur hier verweilen

Einsam und allein vom letzten Schmerz heilen

Көлдердің үстінен шыққан күндерді көрдім

Аспанды құлшылықпен тыңдайды, қызыл үнсіз

Жүктерімді тасты тауларға сүйредім

Шығармаларымның тамырын мүк топырақтан таптым

Мен жалқау аюлардың жолымен жүрдім

Көп сән-салтанат сәтсіз болса даусымды сездім

Мені жарасыз ескі қайғыдан тазартты

Жылыған күн астында таңғы салқын теңіздерде жарқыраған

Мен құдайлардың ымыртының үніне биледім

Қорқынышпен бекініс қақпасын ашыңыз

Мен өзімді жаздың дауылды желдеріне жібердім

Өлі шалғындарды жоқтау жырлары

Мен қола жарқыраған бұлттарды күттім

Жаралардағы естеліктер, жарқыраған жарықтар

Бейтаныс подъездерде мәңгілік түндерді өткізді

Бір кездегі бөтен жандар мәңгілік жалғасты

Сананы мәңгілікке қалыптастырған естеліктер

Кім өз жолдарында айқын мақсат берді

Оның жарығында таң соншалықты айқын көрінді

Ал соңы соншалықты таза, шынайы

Күзгі жапырақтар ақырын түсті

Жалғыз, елсіз елге

Бұл сұмдық жолды өзі таңдаған

Әрқашан қаһарлы ерік-жігермен жанданды

Бірақ қазір мен мыңнан астам сүйекті тамырға құладым

Және мыңдаған дауылдарда қатты қатып қалды

Менің мақсатым кенет тұманның ішінде жасырылған сияқты

Ал батыл қадам күмәнданудан айырылды

Неге мен бір кездері осы жолға аяқ басқанмын

Орман шетінде жылжыған мұңлы көлеңкелерді ғана аңдыдым емес пе

Ақыры айналатын кез келді ме

Ал жүректі өзі таңдаған ештеңені жоққа шығару

Мен бір кездері асқақ бекіністердің дірілдегенін сезінемін

Күзгі ормандарды аралап келе жатқан жауынгер

Белгісіз жолдардан алыстан қоңырау естіледі

Мен орманның жаңа жауаптар іздеп жатқанын сеземін

Бұл жолды босқа қалдыруым керек пе

Немесе белгісіз жалғыздыққа асығыңыз

Мен жаратылған өзіме күмән келтіруім керек пе?

Немесе тым адамдықтан бас тартуды жалғастырыңыз

Қазір сол ескі бекіністер қирап жатыр

Ал бүршік жарған нәзік гүлдер қураған бұтақтарды жеңеді

Бір кездері жазылған тағдыр қолыммен күйреді

Қайда, қайда, қандай порттарға жүгінуім керек?

Белсіздікті кеміріп, менің адал серігім

Мені ормандарым арқылы барған сайын тереңірек, әрі қарай қуады

Бірақ мен әрқашан осында қалғым келді

Жалғыз және жалғыз адам соңғы аурудан емдейді