Стоит милой улыбнуться - Владимир Бунчиков

Грустные ивы склонились к пруду,

Месяц плывет над водой.

Там, у границы, стоял на посту

Ночью боец молодой.

В грозную ночь он не спал, не дремал,

Землю родную стерег.

В чаще лесной он шаги услыхал

И с автоматом залег.

Черные тени в тумане росли,

Туча на небе темна…

Первый снаряд разорвался вдали —

Так началася война.

Трудно держаться бойцу одному,

Мұңды талдар тоғанға қарай еңкейіп,

Ай судың үстінде қалқып жүреді.

Сол жерде, шекарада ол бекетте тұрды

Түнде жас жауынгер.

Қорқынышты түнде ол ұйықтамады, ұйықтамады,

Туған жерін қорғады.

Орманның қалың арасында ол қадамдарды естіді

Және мылтықпен жатып қалды.

Тұманның ішінде қара көлеңкелер өсті

Аспандағы бұлт қараңғы...

Алғашқы снаряд қашықтықта жарылды -

Осылайша соғыс басталды.

Борышкерді жалғыз ұстау қиын