Mandarinas - Victor Heredia

Recuerdo: cuando niño

robaba mandarinas,

redondeces de oro

que una dulce vecina

cuidaba de mis garras

-mis garras asesinas-

como quien cuida el tiempo

que no arruine la vida.

Yo esquivaba en la siesta

la leve ligustrina,

sobornando a su perro

con sobras de cocina,

y entraba al terrenito

de Doña Catalina,

que dormía su sueño

tras pesadas cortinas.

Alzaba mi tesoro

y escalaba la encina,

después, con un silbido,

le avisaba a Cristina

y comíamos juntos,

y ella a veces reía

con risa transparente y fulgor de aguamarina.

Silbo de vez en cuando

para ver que sucede

aunque hace tantos años

que talaron la encina,

y aunque no me lo crean

a veces siento risas,

y un perfume en el aire,

como de mandarinas…

Есімде: бала кезім

мандарин ұрлап,

алтын дөңгелектер

қандай тәтті көрші

тырнақтарыма қамқор болды

-менің өлтіруші тырнақтарым-

уақытты ойлайтын адам сияқты

өмірді бұзба.

Ұйқыда жалтардым

шамалы қарақұйрық,

итіне пара беру

ас үй қалдықтарымен,

және алаңға кірді

Дона Каталина,

кім ұйықтады

ауыр перделердің артында.

Мен қазынамды көтердім

және еменге шықты,

сосын ысқырықпен,

Мен Кристинаға ескерттім

және біз бірге тамақтандық

және ол кейде күлетін

мөлдір күлкі мен аквамарин жарқылымен.

Мен анда-санда ысқырып қоямын

не болатынын көру үшін

көп жылдар бұрын болса да

Еменді кім кесіп тастады,

және сіз маған сенбесеңіз де

Кейде мен күлемін,

және ауада хош иіс,

мандарин сияқты...