Sin Familia - Victor Heredia, Victor Manuel, Ana Belén

Lo pueden ver dormir

Detrás de la estación

Sus diez veranos tiemblan

Cuando el frío escarcha

Amor y compasión

Recuerda con amor

Un viejo prendedor

Con piedras de colores

Y el el fondo del recuerdo

Una canción

Creo que toda su infancia

Fue un barco sin sol

Que cada momento que sobrevivió

Fue aferrado a ese amor maternal…

Si le preguntan en dónde nació

Dónde sus padres le dieron amor

La nostalgia de la humanidad

En sus ojos se despertará

De niño supe amar

El álbum familiar

Mi padre sonreía en una playa

Con su caña de pescar…

Le puedo prestar diez

Le puedo prestar cien

Pero ninguna foto de las mías

Se parece a su niñez

Pero ninguna foto de la mías se parece

Levemente a su niñez

Los veo pidiendo limosna en cualquier parte del mundo

Durmiendo en las calles

Y las estaciones de trenes

Son los niños de una sociedad que se olvida de sí misma

Quitándoles la posibilidad de tener una familia y el afecto y apoyo que

necesitan

Me lastima esa soledad a la que los hemos condenado

Олар оның ұйықтап жатқанын көреді

станцияның артында

Оның он жазы дірілдейді

Суық аяз кезінде

махаббат пен жанашырлық

сүйіспеншілікпен еске алыңыз

ескі түйреуіш

түсті тастармен

Ал жадтың түбі

Өлең

Менің ойымша, оның барлық балалық шағы

Бұл күнсіз кеме болды

Бұл аман қалған әрбір сәт

Ол аналық махаббатқа берік еді...

Егер олар сенен қай жерде тудың деп сұраса

ата-анасы оған махаббат сыйлады

Адамзаттың ностальгиясы

Көздеріңде оянады

Бала кезімде мен қалай жақсы көру керектігін білдім

отбасылық альбом

Әкем жағажайда күліп тұрды

Қармақпен...

Мен саған он теңге бере аламын

Мен саған жүз бере аламын

Бірақ менің фотом жоқ

Сіздің балалық шағыңызға ұқсайды

Бірақ менің ешбір суретім ұқсамайды

сәл оның балалық шағы

Мен олардың әлемнің кез келген жерінде қайыр сұрап жүргенін көремін

көшеде ұйықтау

және вокзалдар

Олар өзін ұмытқан қоғамның балалары

Отбасы болу мүмкіндігін алып тастау және оған деген сүйіспеншілік пен қолдау

оларға қажет

Біз оларды соттаған жалғыздық мені ауыртады