Счастье - Вера Полозкова

Что до стихов — дело пахнет чем-то алкоголическим.

Я себя угроблю таким количеством,

То-то праздник будет отдельным личностям,

Возмущенным моим расшатываньем основ.

— Что ж вам слышно там, на такой-то кошмарной громкости?

Где ж в вас место для этой хрупкости, этой ломкости?

И куда вы сдаете пустые емкости

Из-под всех этих крепких слов?

То, что это зависимость — вряд ли большая новость.

Ни отсутствие интернета, ни труд, ни совесть

Не излечат от жажды — до всякой рифмы, то есть

Ты жадна, как бешеная волчица.

Тот, кто вмазался раз, приходит за новой дозой.

Первый ряд глядит на меня с угрозой.

Что до прозы — я не умею прозой,

Правда, скоро думаю научиться.

Предостереженья «ты плохо кончишь» — сплошь клоунада.

Я умею жить что в торнадо, что без торнадо.

Не насильственной смерти бояться надо,

Поэзияға келсек, ішімдіктің иісі бар.

Осындай мөлшерде өзімді өлтіремін,

Мұндай мереке жеке адамдар үшін болады,

Менің іргетастарды босатқаныма ашуланды.

- Онда не естисің, мұндай қорқынышты дыбыста?

Бұл нәзіктікке, сынғыштыққа сізде қайда орын бар?

Ал бос контейнерлерді қайда тапсырасыз

Осы күшті сөздердің астынан ба?

Бұл тәуелділік фактісі үлкен жаңалық емес.

Интернеттің жоқтығы да, еңбек те, ар-ождан да емес

Олар шөлді емдемейді - кез келген рифмаға, яғни

Құтырған қасқырдай сараңсың.

Бір рет ұрған адам жаңа дозаға келеді.

Бірінші қатар маған қорқыта қарайды.

Прозаға келетін болсақ, мен прозаны білмеймін.

Рас, жақын арада үйренемін деп ойлаймын.

«Сен жаман аяқталады» деген ескертулердің бәрі сайқымазақ.

Мен торнадода да, торнадосыз да өмір сүруді білемін.

Қатты өлімнен қорқудың қажеті жоқ,