Крестик - Вера Полозкова

Меня любят толстые юноши

около сорока,

У которых пуста постель

и весьма тяжела рука,

Или бледные мальчики от тридцати пяти,

Заплутавшие, издержавшиеся в пути:

Бывшие жены глядят у них с безымянных,

На шеях у них висят.

Ну или вовсе смешные дядьки

под пятьдесят.

Я люблю парня, которому двадцать,

максимум двадцать три.

Наглеца у него снаружи

и сладкая мгла внутри;

Он не успел огрести той женщины,

что читалась бы по руке,

И никто не висит у него на шее,

ну кроме крестика на шнурке.

Этот крестик мне бьется в скулу,

когда он сверху, и мелко крутится на лету.

Он смеется

и зажимает его во рту.

Семіз жігіттер мені жақсы көреді

қырыққа жуық

Кімнің төсегі бос

және өте ауыр қол,

Немесе отыз бестегі бозғылт ұлдар,

Адасқан, жолда адасып:

Бұрынғы әйелдер оларға аты жоқтардан қарайды,

Олар мойнына ілінеді.

Жарайды, немесе күлкілі ағайлар

елуге дейін.

Мен жиырма жастағы жігітті жақсы көремін

максимум жиырма үш.

Оның сыртында намысқойлық бар

және ішіндегі тәтті тұман;

Оның бұл әйелге шабуыл жасауға уақыты болмады,

бұл қолмен оқылатын еді,

Оның мойнына ешкім ілінбейді,

жақсы, шілтердегі крестті қоспағанда.

Бұл крест менің бет сүйегімді ұрады,

ол үстіңгі жағында болғанда және ұшқанда жақсы айналады.

Ол күледі

және оны аузына қысады.