Блокада - Вера Полозкова

Отозвали шпионов, собкоров, детей, послов;

только террористы и пастухи.

В этот город больше не возят слов, мы беспомощны и тихи — собираем крошки

из-под столов на проклятия и стихи.

Те, кто раньше нас вроде как стерёг — производят стрельбу и ложь;

лица вспарывает ухмылками поперёк, заливает их потом сплошь.

Выменяй ружье на

пару своих серёг и сиди говори «ну что ж»;

смерть — неверная баба:

прогнал и проклял, страдать обрёк, а хотеть и ждать не перестаешь.

Лето в оккупации — жарит так, что исходишь на соль и жир.

Я последний козырь

для контратак, зазевавшийся пассажир — чемодан поставлю в углу, и враг

вывернется мякотью, как инжир;

слов не возят, а я на ветер их, как табак,

я главарь молодых транжир.

Слов не возят, блокада, дикторов новостей учат всхлипывать и мычать.

В сто полос без текста клеймит властей наша доблестная печать.

В наших житиях,

исполненных поздних вставок, из всех частей будут эту особой звездочкой

помечать — мол, «совсем не могли молчать».

Раздают по картам, по десять в сутки, и то не всем — «как дела», «не грусти»,

«люблю»;

мне не нужно, я это все не ем, я едва это все терплю.

Я взяла бы «к

черту» и «мне не надо чужих проблем», а еще «все шансы равны нулю».

Бросили один на один с войной, наказали быть начеку.

Теперь все,

что было когда-то мной, спит не раздеваясь, пьет из горла и грызет щеку.

И не знаешь, к кому тащиться такой смурной — к психотерапевту или гробовщику.

Дорогой товарищ Небесный Вождь, утолитель духовных жажд.

Ниспошли нам,

пожалуйста, мир и дождь, да, и хлеб наш насущный даждь.

Я служу здесь осени

двадцать две, я стараюсь глядеть добрей.

Если хочешь пыточных в голове —

Не в моей.

Шпиондар, штаттық тілшілер, балалар, елшілер шақыртылды;

тек террористер мен шопандар.

Бұл қалаға енді сөз әкелмейді, біз дәрменсіз және тыныш - үгінділерді жинап жатырмыз

үстелдердің астынан қарғыстар мен өлеңдерге дейін.

Бұрын бізді күзетіп жүргендер атып, өтірік айтып жатыр;

жүздері күлкіден жыртылады, содан кейін оларды толығымен толтырады.

Мылтықты келесіге ауыстырыңыз

сырғаларыңыздың жұбы және отырыңыз және «жақсы» деп айтыңыз;

өлім опасыз әйел:

айдап кетті және қарғысқа ұшырады, азап шегеді, бірақ сіз қалау мен күтуді тоқтатпайсыз.

Жаз мезгілінде - ол тұз бен майға дейін қуырылады.

Мен соңғы козирмін

қарсы шабуылдар үшін, саңылаусыз жолаушы - мен чемоданды бұрышқа қоямын, ал жауды

інжір тәрізді ұнтақ болып шығады;

олар сөздерді көтермейді, бірақ мен оларды темекі сияқты үрлеймін,

Мен жас жұмсаушылардың көшбасшысымын.

Олар сөз көтермейді, блокада, жаңалықтар дикторлары жылап, күңкілдеуге үйретеді.

Мәтінсіз жүз жолақта біздің ержүрек баспасөз билікті қаралайды.

Біздің өмірімізде

кеш кірістіру орындалады, барлық бөліктерден осы арнайы жұлдызша болады

белгілеу – «олар мүлде үнсіз қала алмады» дейді.

Олар күніне оннан карточка береді, содан кейін бәріне емес - «қалайсың», «мұңайма»,

«Мен сүйемін»;

Маған керегі жоқ, бәрін жемеймін, бәріне шыдаймын.

Мен «қа» алар едім

тозақ» және «Маған басқа адамдардың проблемалары қажет емес», сонымен қатар «барлық мүмкіндіктер нөлге тең».

Соғыспен бір-бірін тастап, қырағы болуды бұйырды.

Міне бітті,

бір кезде шешінбей ұйықтап, тамағынан су ішіп, шеке шайнап жүрген мен.

Сіз өзіңізді кімге - психотерапевтке немесе жүргізушіге апару керектігін білмейсіз.

Құрметті Көктегі Көшбасшы жолдас, рухани шөлді қандырушы.

Бізге жіберіңіз

өтінемін, тыныштық пен жаңбыр, иә және бізге күнделікті нанымызды беріңіз.

Мен күзде осында қызмет етемін

жиырма екі, мен мейірімдірек көрінуге тырысамын.

Егер сіз басыңызда азаптауды қаласаңыз -

Менікінде емес.