Алоэ - Вера Полозкова

Когда-нибудь я действительно заберусь на Солнечный пик, лопатки сведу до хруста,

И все эти строки медленно сменят русло

И потекут не через меня.

Это большая умственная нагрузка.

Мне тотчас перестанет быть так темно и грустно.

И я сяду на пике, пить из горла ламбруско,

Чуть браслетами двухкопеечными звеня.

Как-нибудь проснуться уже, беспечным, пустым и чистым,

Однозначным и вечным, как ландыш или нарцисс там;

Не самим себе бесом — самим себе экзорцистом

В окружении остроумцев и воротил,

А вот чтобы тебе поверили, раз увидев,

Стать, дурного себя за редкий кустарник выдав,

Просто частью многообразья видов.

Бір күні мен шын мәнінде Күншығыс шыңына шығамын, иық пышақтарын күйретемін,

Және бұл сызықтардың барлығы баяу бағытты өзгертеді

Және олар мен арқылы ағып кетпейді.

Бұл үлкен психикалық жүктеме.

Мен соншалықты қараңғы және қайғылы болуды бірден тоқтатамын.

Ал мен шыңға отырамын, тамағымнан ламбруско ішемін,

Екі тиындық білезіктер шырылдаған аздап.

Қалай болғанда да, ұқыпсыз, бос және таза ояныңыз,

Бір мағыналы және мәңгілік, алқаптың лалагүлі немесе ондағы нарцисы сияқты;

Өзіміздің жын-шайтан емес - өзіміздің жын-шайтан

Ақылдылар мен магнаттармен қоршалған,

Бірақ олар бір көргенде саған сенуі үшін,

Сирек кездесетін бұта үшін жаман өзін жоғалтыңыз,

Түрлі түрлердің бір бөлігі ғана.