Моё солнце, и это тоже ведь не тупик... - Вера Полозкова

Мое солнце, и это тоже ведь не тупик, это новый круг.

Почву выбили из-под ног — так учись летать.

Журавля подстрелили, синичку выдернули из рук,

И саднит под ребром, и некому залатать.

Жизнь разъяли на кадры, каркас проржавленный обнажив.

Рассинхрон, все помехами;

сжаться, не восставать.

Пока финка жгла между ребер, еще был жив,

А теперь извлекли, и вынужден остывать.

Мое солнце, Бог не садист, не Его это гнев и гнет,

Только — обжиг;

мы все тут мечемся, мельтешим,

А Он смотрит и выжидает, сидит и мнет

Переносицу указательным и большим;

Срок приходит, нас вынимают на Божий свет, обдувают прах,

Обдают ледяным, как небытием;

кричи

И брыкайся;

мой мальчик, это нормальный страх.

Это ты остываешь после Его печи.

Это кажется, что ты слаб, что ты клоп, беспомощный идиот,

Словно глупая камбала хлопаешь ртом во мгле.

Мое солнце, Москва гудит, караван идет,

Происходит пятница на земле,

Эта долбаная неделя накрыла, смяла, да вот и схлынула тяжело,

Полежи в мокрой гальке, тину отри со щек.

Это кажется, что все мерзло и нежило,

Просто жизнь даже толком не началась еще.

Это новый какой-то уровень, левел, раунд;

белым-бело.

Эй, а делать-то что?

Слова собирать из льдин?

Мы истошно живые, слышишь, смотри в табло.

На нем циферки.

Пять.

Четыре.

Три.

Два.

Один.

Күнім, бұл да тұйық емес, бұл жаңа шеңбер.

Аяқ астыңнан жер қағып кетті, сондықтан ұшуды үйрен.

Тырна атылды, титмаус қолынан суырылды,

Ал қабырғасы ауырады, жамайтын ешкім жоқ.

Өмір рамкаға бөлінді, тот басқан жақтау ашылды.

Синхрондалмаған, барлық кедергілер;

қысқар, тұрма.

Фин қабырғаларының арасында күйіп жатқанда, ол әлі тірі еді,

Енді олар оны шығарып, суыту керек.

Менің күнім, Құдай садист емес, бұл Оның ашуы мен қысымы емес,

Тек - қуыру;

Біз бәріміз осында асығамыз, жыпылықтаймыз,

Ал Ол қарап, күтеді, отырады және мыжылады

Индекс пен бас бармақпен мұрын көпірі;

Мерзім жақындап қалды, бізді Құдайдың нұрына шығардық, күлге ұшырдық,

Мұзбен суланған, жоқтық ретінде;

айқайлау

Және тебу;

Балам, бұл қалыпты қорқыныш.

Оның пешінен кейін суытатын да сендерсіңдер.

Әлсіз сияқтысың, Қате, дәрменсіз ақымақ,

Ақымақ камбала сияқты қараңғыда аузыңды қағасың.

Күнім, Мәскеу ызылдап, керуен жүр,

Жер бетінде жұма өтіп жатыр

Бұл аптаны қамтыды, қирады, сондықтан ол қатты басылды,

Ылғал тастарға жатыңыз, бетіңізден балшықты сүртіңіз.

Бәрі қатып, жансыз сияқты,

Тек өмір әлі басталмаған.

Бұл жаңа деңгей, деңгей, раунд;

ақ-ақ.

Эй, сен не істейсің?

Мұз бетіндегі сөздерді жинаңыз ба?

Жүректі сыздатқандай тіріміз, естисіз бе, таблоға қараңыз.

Онда сандар бар.

Бес.

Төрт.

Үш.

Екі.

Бір.