Туманные поля - Вадим Курылёв

Холодное солнце, бессонные дни,

Осенние ветры пустых лесов.

Туманной тропою в далёкий поход,

Наш путь неизвестен, но не нов.

Помятые латы, тупые мечи

И бледные тени наших лиц.

Избитые кони несут наши сны,

Туман провожает до границ.

Нет того, что нас прежде берегло.

Да, я знаю, что время истекло,

Но держи меня крепче, чёрная земля!

Этот берег кончается огнём,

И обратно мы больше не придём,

Наша песнь улетит в туманные поля.

Израненный рыцарь пришпорит коня,

И облако пыли скроет свет.

Поход за мечтами в далёкой стране

Опасней, чем меч и арбалет.

На землю чужую, что в диких цветах,

Прольётся голубая кровь.

Копьё, через латы и бархатный плащ,

Войдёт прямо в сердце, как любовь.

Нет того, что нас прежде берегло.

Да, я знаю, что время истекло,

Но держи меня крепче, чёрная земля!

Этот берег кончается огнём,

И обратно мы больше не придём,

Наша песнь улетит в туманные поля.

Суық күн, ұйқысыз күндер

Бос ормандардың күзгі желдері.

Ұзақ сапарда тұманды жол,

Біздің жолымыз белгісіз, бірақ жаңа емес.

Әжімді сауыттар, қылыштары доғал

Ал біздің бетіміздің ақшыл көлеңкесі.

Ұрған аттар арманымызды көтереді

Шекараға дейін тұман жүреді.

Бұрын бізді қорғаған ештеңе жоқ.

Иә, уақыт біткенін білемін

Бірақ мені мықтап ұста, қара жер!

Бұл жаға отпен аяқталады

Ал біз қайтып келмейміз,

Әніміз тұманды далаға ұшады.

Жаралы рыцарь атын шабады,

Ал шаң бұлты жарықты жасырады.

Алыс елде арман қуу

Қылыш пен арбалеттен де қауіпті.

Жабайы гүл жайнаған жат елге,

Көк қан төгіледі.

Найза, сауыт пен барқыт шапан арқылы,

Ол махаббат сияқты жүрекке тікелей енеді.

Бұрын бізді қорғаған ештеңе жоқ.

Иә, уақыт біткенін білемін

Бірақ мені мықтап ұста, қара жер!

Бұл жаға отпен аяқталады

Ал біз қайтып келмейміз,

Әніміз тұманды далаға ұшады.