Судьбы и стены - Вадим Курылёв

На треснувших окнах истраченный век

вписан косыми крестами,

и медный безумец, сползающий в землю,

молча прощается с нами.

Гирями страхов уходит под лед

память жестоких зим,

звоном печальным прощается город

с умершим прошлым своим.

На обескровленных вьюгой домах

вмерзшие в память слова,

судьбы и стены стираются в пыль

об времени жернова,

но что там за сны возникают во тьме

непризнанных городов,

и музы, блюющие на чердаках,

каких наплодят стихов?

Судьбы и стены, лестницы вниз,

века измены — эры каприз

Кто эти тайны завтра поймет?

Свет на мгновенье, а память на год…

Эй, оборви этот траурный миг

пятый евангелист,

и опусти золотое перо

на времени белый лист,

и три эпохи, три круга пустых

вычеркни легким движеньем —

истраченный век уплывает в залив

вечной реки отраженьем.

Медный архангел города-сна,

из-под копыта рвется весна.

Белые скалы зимней реки —

городу мало вечной тоски…

Жарылған терезелерде ғасыр өтті

қиғаш кресттермен жазылған,

және жерге сырғанап бара жатқан мыстан,

бізбен үнсіз қоштасып жатыр.

Қорқыныштың салмағы мұз астына түседі

қатал қыстарды еске алу,

қала мұңды сыңғырмен қоштасады

оның өлі өткенімен.

Боран соққан үйлерде

қатып қалған сөздер,

тағдырлар мен қабырғалар шаңға айналады

диірмен тас уақыты туралы,

бірақ қараңғыда қандай армандар пайда болады

танылмаған қалалар,

және шатырларда құсатын музалар,

қандай өлеңдер туады?

Тағдырлар мен қабырғалар, баспалдақтар төмен,

сатқындық ғасыры - каприз дәуірі

Бұл құпияларды ертең кім түсінеді?

Бір сәт жарық, бір жыл естелік...

Ей, мына аза тұту сәтін аяқта

бесінші евангелист,

және алтын қаламды қойды

ақ парақ кезінде,

және үш дәуір, үш бос шеңбер

аздап қозғалыспен сызып тастау -

өткен ғасыр шығанақта қалқып барады

мәңгілік өзеннің көрінісі.

Қаланың мыстан бас періштесі - ұйқы,

тұяқ астынан көктем үзіледі.

Қысқы өзеннің ақ жартастары

қаланың мәңгілік сағынышы аз...