Старый мальчик - Вадим Курылёв

Что стало с тобой: твои губы черны,

И взгляд безответно уносится в небо.

И тень на лице от давней войны,

Где, кроме тебя, никто больше не был.

Красивые сны убегающих в даль,

Колеса стучат безобразные ритмы.

Ни снега, ни света, ни тьмы, ни дождя,

Лишь ветер поет свои странные рифмы.

По серому небу скользит твоя тень,

И мне по земле за тобой не угнаться,

Эй, старый мальчик, зачем ты здесь,

Может быть, что-то должно начаться, должно начаться.

По мокрому полю, молча вдвоем,

Сняв башмаки, чтоб земля не проснулась.

С тобой, словно в детстве, мы тихо идем,

Туда, где небо с землею сомкнулось.

И черные губы, беззубый рот

Шепчут неслышно, но я понимаю,

Мой старый мальчик, иди вперед, Дальше я не провожаю.

По серому небу скользит твоя тень,

И мне по земле за тобой не угнаться,

Эй, старый мальчик, зачем ты здесь,

Может быть, что-то должно начаться, должно начаться.

Саған не болды: еріндерің қара,

Ал жауапсыз көзқарас аспанға түседі.

Ескі соғыстың бетіндегі көлеңке,

Қайда, сеннен басқа ешкім болмады.

Алысқа қашқандардың әдемі армандары,

Дөңгелектер ұсқынсыз ырғақтармен дірілдейді.

Қар да, жарық та, қараңғы да, жаңбыр да,

Тек жел ғана өзінің оғаш рифмаларын айтады.

Көлеңкең сұр аспанда сырғанайды,

Ал мен сенімен жерде жүре алмаймын,

Ей, кәрі бала сен неге мұндасың

Мүмкін бірдеңе бастау керек, бастау керек.

Ылғалды далада, үнсіз бірге,

Жер оянбасын деп аяқ киімімді шешу.

Сізбен, балалық шақтағыдай, біз тыныш жүреміз,

Аспан мен жер жабылған жерде.

Ал қара ерін, тіссіз ауыз

Олар естілмейтіндей сыбырлайды, бірақ мен түсінемін

Кәрі балам, бара бер, сонда мен сені ұзатпаймын.

Көлеңкең сұр аспанда сырғанайды,

Ал мен сенімен жерде жүре алмаймын,

Ей, кәрі бала сен неге мұндасың

Мүмкін бірдеңе бастау керек, бастау керек.