Глава VII - Ведьмак - Сказки Чёрного Города

В старенькой таверне

В этот вечер скверный,

Разум мой глуша,

Ожила душа.

Сердце из камня

В груди расцветает.

Даже с рассветом

Чары не тают.

Вспорхнёт мотылёк над ярким огнём

Мечта ожила и мы вдвоём

С тобою!

Лишь ты и я!

Кажется мне вечным

Ожидание встречи,

Но, обняв тебя,

Неспокоен я.

Мрачные краски

Разум сгущает.

Твои этюды

Трагизм наполняет.

Вспорхнёт мотылёк над ярким огнём

Мечта ожила и мы вдвоём

С тобою!

Лишь ты и я!

Вспорхнёт мотылёк над ярким огнём

И гибнет душа, хоть мы вдвоем

С тобою!

Лишь ты и я!

И взял, к несчастью,

Разум верх над страстью.

Затмевает вновь

Суть моя - любовь.

Может, однажды,

Меж раем и адом,

Грешные души

Вновь будут рядом.

Вспорхнёт мотылёк над ярким огнём

Погибла душа, мы не вдвоем

С тобою!

Ескі тавернада

Бұл кеш нашар

Менің ойым саңырау

Жан жанды.

Тас жүрек

Кеудеде гүлдейді.

Таң атса да

Сиқыр ерімейді.

Жарқыраған оттың үстінен көбелек ұшады

Арман өмірге келді, екеуміз

Сенімен!

Тек сен және мен!

Маған мәңгілік болып көрінеді

Кездесуді күту

Бірақ сені құшақтап

Мен мазасызмын.

Күңгірт түстер

Ақыл қалыңдайды.

Сіздің эскиздеріңіз

Трагедия толады.

Жарқыраған оттың үстінен көбелек ұшады

Арман өмірге келді, екеуміз

Сенімен!

Тек сен және мен!

Жарқыраған оттың үстінен көбелек ұшады

Ал жан бірге жүрсек те өледі

Сенімен!

Тек сен және мен!

Ал, өкінішке орай,

Ақыл құмарлықтан басым.

Қайтадан жарқырайды

Менің мәнім - махаббат.

Мүмкін бір күні

Жұмақ пен тозақ арасында

күнәкар жандар

Қайта айналады.

Жарқыраған оттың үстінен көбелек ұшады

Жан өлді, біз бірге емеспіз

Сенімен!