Глава VII - Оборотень - Сказки Чёрного Города

Я вынужден жить вдали от людей

Всю жизнь я от них скрываться устал

Рабом любви преступной своей

Я до конца дней своих стал

Я днем человек, а ночью я зверь

И любви настоящей никогда я не знал

Но странное чувство ютится теперь

Во мне, я впервые его испытал

Лишь коснется лунный свет меня

И в волка обращусь вмиг я

Разрежет тишь ночную вой

Вновь я теряю облик свой

Но как только ночь начинает

Деревню окутывать мглой

Человека я облик теряю

И теряю контроль над собой

И чувств таких как любовь

Мое сердце больше не знает

Вражду и ненависть вновь

Во мне звериный облик рождает

Лишь коснется лунный свет меня

И в волка обращусь вмиг я

Разрежет тишь ночную вой

Вновь я теряю облик свой

Лишь её старая, потрёпанная фотография на стене

Заставляет задуматься о смысле моего бытия

В те недолгие минуты, когда рассудок снова возвращается ко мне

Во время моего нахождения в человеческом обличие,

Но с наступлением темноты боль утихает и мысли покидают мою голову,

Ведь я снова не один...

Лишь коснется лунный свет меня

И в волка обращусь вмиг я

Разрежет тишь ночную вой

Мне никогда не быть с тобой..

Мен адамдардан алыс тұруым керек

Өмір бойы олардан тығылудан шаршадым

Оның қылмыстық махаббатының құлы

Өмірімнің соңына дейін мен болдым

Күндіз адаммын, түнде хайуанмын

Ал мен ешқашан білмеген шынайы махаббатты

Бірақ қазір біртүрлі сезім билейді

Мен оны бірінші рет бастан өткердім

Маған ай сәулесі ғана тиеді

Ал мен бір сәтте қасқырға айналамын

Түн тыныштығын айқайлайды

Мен қайтадан келбетімді жоғалтамын

Бірақ түн басталған бойда

Ауылды тұман басқан

Мен адам кейпімді жоғалтып жатырмын

Ал мен бақылауды жоғалтып жатырмын

Және махаббат сияқты сезімдер

Жүрегім енді білмейді

Тағы да өшпенділік пен өшпенділік

Менде жануар пішінін береді

Маған ай сәулесі ғана тиеді

Ал мен бір сәтте қасқырға айналамын

Түн тыныштығын айқайлайды

Мен қайтадан келбетімді жоғалтамын

Қабырғадағы оның ескі, соққыға жығылған суреті ғана

Мені өмірімнің мәні туралы ойлануға мәжбүр етеді

Сол қысқа сәттерде ақыл маған қайта оралады

Адам кейпінде жүрген кезімде,

Бірақ қараңғылықтың басталуымен ауырсыну басылып, ойлар басымнан кетеді,

Себебі мен тағы да жалғыз емеспін...

Маған ай сәулесі ғана тиеді

Ал мен бір сәтте қасқырға айналамын

Түн тыныштығын айқайлайды

Мен сенімен ешқашан болмаймын..