Avareh - Siavash Ghomayshi

سفر ها رفتم و اما ، دلم راضی نشد هرگز

پاهام میرفتن این راه و دلم راضی نشد هرگز

نشد قانع که تنهایی، توو کنج غصه می سوزه

میره آروم یک گوشه ، می مونه تا که می پوسه

دلم موند و حواسم رفت پی این راه طولانی

همش غرق خودم بودم تو این دریای طوفانی

منو می برد تنهایی، دلم هی دور تر میشد

همه دلتنگیام انگار، فقط هی بیشتر میشد

دلم موند و خودم پوسید ته مرداب دلتنگی

همش حبس خودم بودم، یه چار دیواری سنگی

یه زندونی یه آواره، که تقدیرش خیابونه

یه چشم انداز تلخی که تا میبینی زمستونه

دلم موند و حواسم رفت پی این راه طولانی

همش غرق خودم بودم تو این دریای طوفانی

منو می برد تنهایی، دلم هی دور تر میشد

همه دلتنگیام انگار، فقط هی بیشتر میشد

دلم موند و خودم پوسید ته مرداب دلتنگی

همش حبس خودم بودم، یه چار دیواری سنگی

یه زندونی یه آواره، که تقدیرش خیابونه

یه چشم انداز تلخی که تا میبینی زمستونه

Мен сапарға шықтым, бірақ көңілім толмады

Менің аяғым осылай жүрді, мен ешқашан қанағаттанбадым

Жалғыздық мұң бұрышында жанатынына көзі жетпеді

Бұрышқа жайлап барады, шіріп кеткенше қалады

Менің жүрегім қалды және менің назарым осы ұзақ жолмен жүрді

Мен осы дауылды теңізге батып бара жаттым

Жалғыз мені алып кетеді, жүрегім алыстай берді

Бар сағынышым арта түскендей болды

Жүрегім қалып, сағыныш батпағының түбіне шіріп кеттім

Мен өзімнің тұтқын болдым, төрт тас қабырға

Тұтқын – көші-қон, тағдыры көше

Қысқа дейін көретін ащы пейзаж

Менің жүрегім қалды және менің назарым осы ұзақ жолмен жүрді

Мен осы дауылды теңізге батып бара жаттым

Жалғыз мені алып кетеді, жүрегім алыстай берді

Бар сағынышым арта түскендей болды

Жүрегім қалып, сағыныш батпағының түбіне шіріп кеттім

Мен өзімнің тұтқын болдым, төрт тас қабырға

Тұтқын – көші-қон, тағдыры көше

Қысқа дейін көретін ащы пейзаж