Восхождение чёрной луны - Оргия праведников

Из-за дальних гор, из-за древних гор

Да серебряной плетью река рассекала степи скулу.

Белый дрок в костер, бересклет в костер

Над обрывом стою - Боги!

Боги!

Как берег крут!

Мертвой свастикой в небе орел повис

Под крылом кричат ледяные ветра.

Я не вижу, но знаю - он смотрит вниз

На холодный цветок моего костра

Мир припал на брюхо, как волк в кустах,

Мир почувствовал то, что я знаю с весны -

Что приблизилось время Огня в Небесах,

Что приблизился час восхождения чёрной Луны.

Я когда-то был молод - так же, как ты.

Я ходил Путем Солнца - так же, как ты.

Я был Светом и Сутью - так же, как ты.

И был Частью Потока - так же, как ты!

Но с тех пор, как Она подарила мне взор

Леденящие вихри вошли в мои сны

И все чаще мне снились обрыв и костер

И мой танец в сиянии чёрной Луны

Я готов был собакой стеречь ее кров

Ради счастья застыть под хозяйской рукой

Ради права коснуться губами следов

Мне оставленных узкою, легкой стопой

А ночами я плакал, и бил себя в грудь.

Чтоб не слышать, как с каждым сердечным толчком

Проникает все глубже, да в самую суть

Беспощадный, холодный осиновый кол

Бог мой, это не ропот - кто вправе роптать,

Слабой персти ли праха рядиться с Тобой,

Я хочу просто страшно, неслышно сказать -

Ты не дал, я не принял дороги иной,

И в этом мире мне нечего больше терять,

Кроме мертвого чувства предельной вины -

Оттого я пришел сюда петь и плясать

В восходящих потоках сияния чёрной Луны !

Я пришел сюда из-за дальних гор

Ибо ныне я знаю, что делать с собой

В шесть сторон кроплю, обхожу костер

Подношу к губам горьких трав настой

Бог мой!

Свастикой в небе орел повис

Под крылом, крича, умирают ветра,

Вот Она подходит, чтоб взять меня вниз.

Чтобы влить в меня жажду рассечь себя

Я раскрыл себе грудь алмазным серпом,

И подставил, бесстыдно смеясь и крича,

Обнаженного сердца стучащийся ком

Леденящим, невидимым черным лучам

Ведь в этом мире мне нечего больше терять

Кроме мертвого чувства предельной вины

Мне осталось одно - это петь и плясать

В затопившем Вселенную пламени чёрной Луны.

Алыс таулардан, көне таулардан

Иә, күміс қамшымен өзен жағалы даласын кесіп өтті.

Отта ақ қарақұйрық, отта эвоним

Мен жартастың үстінде тұрмын - Құдайлар!

Құдайлар!

Жағалау қандай тік!

Аспанда өлі свастикадай ілулі тұрған қыран

Мұзды желдер қанат астында айқайлайды.

Мен көрмеймін, бірақ оның төмен қарап тұрғанын білемін

Лагерімнің салқын гүліне

Дүние құрсағына құлады, бұтадағы қасқырдай,

Көктемнен бері менің білетінімді әлем сезінді -

Аспандағы от уақыты жақындап қалды,

Қара айдың шығатын сағаты жақындағанын.

Мен бір кездері жас едім - дәл сен сияқты.

Мен Күн жолымен жүрдім - дәл сен сияқты.

Мен де сіз сияқты Жарық пен Мән болдым.

Ол да сіз сияқты ағынның бір бөлігі болды!

Бірақ ол маған қарағаннан бері

Түсіме салқын дауылдар кірді

Ал мен жиі жартас пен отты армандайтынмын

Ал менің биім қара айдың нұрында

Мен оның баспанасын иттей қорғауға дайын едім

Бақыт үшін қожайынның қолының астында мұзда

Іздерді ерінмен ұстау құқығы үшін

Маған тар, жеңіл аяқпен қалды

Ал түнде жылап, кеудемді ұрдым.

Әрбір жүрек соғысында қалай екенін естімеу үшін

Барған сайын болмысына тереңдеп енеді

Аяусыз, суық көктерек қазық

Құдай-ау, бұл күңкіл емес – күңкілдеуге кімнің хақысы бар,

Сенімен киінетін шаң ма, әлсіз шаң,

Мен жай ғана қорқынышты айтқым келеді -

Сен бермедің, басқа жолға түспедім,

Ал бұл дүниеде менің жоғалтатын ештеңем жоқ

Түпкілікті кінәнің өлі сезімінен басқа -

Сондықтан мен мұнда ән айтып, би билеуге келдім

Қара айдың нұрлы ағысының өрлеп бара жатқан ағындарында!

Мен мұнда алыс таулардан келдім

Әзірге мен өзіммен не істеу керектігін білемін

Алты жаққа шашамын, отты айналамын

Мен ерніме ащы шөптердің тұнбасын әкелемін

Құдайым-ай!

Бүркіт аспанда свастикадай ілінді

Қанат астында айғайлап, желдер өледі,

Міне, ол мені түсіруге келеді.

Маған өзімді ашу үшін шөлді төгу үшін

Кеудемді алмас орақпен аштым,

Ал жақтаулы, ұятсыз күліп, айқайлап,

Жалаңаш жүрек соғу

Салқындаған, көрінбейтін қара сәулелер

Өйткені бұл дүниеде менің жоғалтатын ештеңем жоқ

Түпкілікті кінәнің өлі сезімін қоспағанда

Менде ән айтып, би билеу ғана қалды

Ғаламды басқан қара айдың жалында.