Unglücklich, Wer Die Wahrheit Erkannt - Nocte Obducta

Morgentau — in Dunst gewebte Heiden

Ein Rinnsal meines Blutes benetzt das feuchte Gras

Dämmerung — steigt auf in klamme Weiten

Die matte Sonne nur ein schwaches Nebellicht, das mich vergaß

Der Welten Grenzen entsagend verschwindet in Nebeln der Horizont

Meinen Abschied willkommen heißend

Still und zeitlos Frieden umhüllend wabern Dunstschleier

Sich an mich schmiegend, mich in Grabesstille bettend

Kühl fällt sanfter Regen, um mich rein zu waschen von diesem Dasein

Von einem Leben, das nicht meines gewesen sein soll

Um blutig sich ins Erdreich zu ergießen

Auf diesem letzten Wege mich zu begleiten

Mich, der ich die Wahrheit erkannt, der ich dieser Welt ins Auge geblicktss

…und konnte mich schwach nur der Zeiten entsinnen

Da ich unwissend und glücklich war

Einsamkeit — in Schmerz getauchtes Wissen

Mein Blut tropft auf die Disteln, wo nur Schweigen mich umhüllt

Geborgenheit — den Pfaden jäh entrissen

Frieden ist, wo nichts ist, wo der Pfad ins Leere fällt

Таңертеңгілік шық — тұманға тоқылған пұтқалар

Менің бір тамшы қаным дымқыл шөпті сулайды

Таң - дымқыл кеңістіктерге көтеріледі

Күңгірт күн мені ұмытқан әлсіз тұманды жарық

Дүниенің шекарасынан бас тартып, көкжиек тұман болып жоғалады

Менің кетуімді қарсы алды

Үнсіз және мәңгілік, орап жатқан тыныштық, тұман перделері

Маған қарсы ұя салып, мені ауыр үнсіздікке жатқызды

Мені осы тіршіліктен тазарту үшін жұмсақ жаңбыр салқын жауады

Менікі болмауы керек өмірден

Қанды жерге төгу

Осы соңғы жолда маған еріп жүру үшін

Шындық таныған мен, Бұл дүниенің көзімен қараған

...және сол кездерді еске түсіре алмай қалды

Мен надан әрі бақытты болғандықтан

Жалғыздық - азапқа толы білім

Менің қаным мені тыныштық қана орап алған ошағандарға тамшылайды

Қауіпсіздік - кенет жолдардан үзілді

Бейбітшілік - ештеңе жоқ жерде, жол босқа түсетін жерде