Der Durst In Meinen Augen - Nocte Obducta

Oh, tiefe Nacht… wir, sechs dunkle Fürsten, die wir waren

Im Prunkgemach von schwerem Samt und blutig roten Farben

Das Licht der schweren Kandelaber brach sich zart in schwerem Wein

Benetze unsre Augen, die so hungrig mit dem Purpurschein

«Oh, schönes Kind… höre nur, der Tod ruft deinen Namen»

Der Mond sah bleich auf sie hinab, sie stand am eigenen Grabe

«Die Finsternis, sie ruft nach dir, wirst Du ihr wiederstehen?»

Mein Ruf erwürgt dein Tageslicht, du wirst es nie mehr sehen

Lächelnd sprach die Nacht und schuldig der Blasphemie

Des verlangens

Verfluchend die Enthaltsamkeit

Und ich sah in den kristallenen Spiegeln

Den Durst in meinen Augen

Besinnliche Momente in der Ahnenbildergalerie

Die staub’gen Reihen finsterer Gemälde halb verfault und klamm

Dennoch saß das Leben tief in ihren zeitbefall’nen Blicken

«Du bist auch ein Wolf, der trotzt der Liebe reißen muß das lamm»

Die Abbilder der längst verstorb’nen zogen mich in ihren Bann

Der Wein in meinem Blute hauchte ihnen wieder Leben ein

Sie wußten, was ich war, ihr Fluch quoll durstig noch in meinen Adern

Durst trieb mich nun einmal durchs Treppenhaus von Stein

Ich öffnete leiese die kunstvollen Türen

Die Schatten empfingen mich als einen der ihren

Den Tod in den Augen durch eisigen Regen

Schritt ich ihr, deren Ende besiegelt, entgegen

Mondlichtdurchsetzt war der Mitternachtsnebel und träumte von Tod und von Leben

Liebkoste in naßkalter, böser Umarmung ein Standbild von Nehmen und Geben

Jung war das Fleisch, dem dem Tod ich gegeben, ich hielt in den Armen den

sterbenden Schmerz

Noch immer vermochte ihr süßes Gesicht zu erwärmen mein stetig erkaltendes Herz

Und als ich mich all dieser Nächte entsann, da durchfuhr mich ein eisiger

Schauer

Der Nachgeschmack fremden Blutes, er barg stets ein schweres Armoa von Trauer

Doch aufrichtiger Dank und ein stummes Versprechen, ein dem Tod abgerungenes «Ja»

Lag jetzt wie ein Siegel erstarrender Hoffnung in ihrem schon leblosen Augenpaar

Es reflektierten die blicklosen Blicke

Den Durst in meinen Augen

О, терең түн... біз, алты қараңғы мырза едік

Ауыр барқыт пен қанды қызыл түстердің керемет камерасында

Ауыр шырағданның жарығы ауыр шарапқа нәзік сынды

Біздің аш көзімізді күлгін жарқылмен ылғалдандырыңыз

«Әй, сұлу балам... тыңда, атыңды өлім шақырып жатыр»

Ақшыл ай оған қарады, ол өз бейітінде тұрды

«Қараңғылық сені шақырады, оған қарсы тұрасың ба?»

Менің атақ-абыройым сенің нұрыңды тұншықтырды, енді оны ешқашан көрмейсің

Күлімсіреп түнде сөйледі және күпірлікке кінәлі

тілектен

Қарғыс атқырлық

Мен хрусталь айналардан көрдім

Көзімде шөлдеу

Ата-баба сурет галереясындағы ой толғау сәттері

Шаң басқан сұмдық картиналар жартылай шірік және дымқыл

Соған қарамастан, өмір олардың уақыт әсерінен өткен көзқарастарында терең отырды

«Сіз де қасқырсыз, ол махаббатқа қарамастан, қозыны жыртуы керек»

Ұзақ өлгендердің бейнелері мені сиқырлады

Менің қанымдағы шарап оларға қайта жан берді

Олар менің кім екенімді білді, олардың қарғысы әлі күнге дейін тамырымда шөлдеп тұрды

Шөлдеу мені Штайн баспалдағымен түсірді

Мен әшекейленген есіктерді үнсіз аштым

Көлеңкелер мені өз адамдарындай қабылдады

Мұзды жаңбырдан көзіңізде өлім

Мен оның соңы мөрленген оған қарай қадам басамын

Түн ортасы тұманды ай сәулесімен атып, өмір мен өлімді армандады

Ылғалды, суық, зұлым құшақта алу мен берудің қозғалмайтын бейнесін сипады

Өлім берген жас еді, Қолыма ұстадым

өлетін ауырсыну

Оның тәтті жүзі әлі күнге дейін салқындаған жүрегімді жылыта алды

Сол түндердің барлығы есіме түскенде, менің ішімнен мұздай бір түн өтті

душ

Біреудің қанының дәмі әрқашан ауыр қайғыны жасырады

Бірақ шынайы алғыс пен үнсіз уәде, «иә» өлімнен құтылды

Енді оның онсыз да жансыз екі көзінде мұздаған үміт мөрі сияқты жатыр

Ол көзге көрінбейтін көріністерді көрсетті

Көзімде шөлдеу