Begräbnisvermählung - Nocte Obducta

Der Nebel weicht, der Schleier reißt

Gibt mein Gesicht den Augen frei

Mein Abbild im Gesicht der Erde

Verschwommen aus den Schwaden steigt

Eine Landschaft…

Ein Spiegelbild der Landschaft meiner Seele

Täler schwelend in Haß

Doch voller Schönheit all die Schatten

Undurchdringbar der Wald, in dem die Nacht gefangen

Ein Rinnsal meines Blutes gleich

Wie ein düst'rer, träger Strom

Der lange Narben in die Landschaft reißt

Der Ufer teilt

Ein dunkler Pfad in dunklem Reich

Ein Wanderer, gebeugt, von Leid

Ein Weg…

Ein Spiegelbild des Weges meines Lebens

Gestrüpp zerkratzt den Pfad

Er trägt die Bürde des Verstehens

Unbegehbar, wenn nicht meine Hand dich führt

Wir stolpern durch die Welt der Toten

Erschöpfung singt in hohlen Chören

Weisen einer Gegenwart

Die ehern uns’re Fesseln hält

Stimmen schrillen grell und grausam

Wecken die Erinnerung

An Zeiten, die wir nie gesehen

…und taumeln bis die Ketten bersten

Deine bleiche Haut, weiß wie Elfenbein

Noch weich, doch kalt wie Eis

Bei Grabesgesang hinter gefrorener

Und starrer Sonne steigen wir…

…hinab

In verzweifelter Hoffnung krallen sie sich

Erblindend an leere Glaubensruinen

Wir, ihrer sterbenden Kerker entfliehend

Eng umschlungen

Abseits der gehetzten Blicke

Fleischgewordene Finsternis

Trauernde Marionetten, Leichenzug schluchzenden Elends

Doch ihre Tränen um dich erreichen mich nicht

Es falle Schönheit nie zum Raub

Würmern, Maden, faul, verdorrt

Doch im Marsch der Zeit ist Schönheit Staub

Und Liebe nur ein Wort

Möge dein Kuß

Meine Lungen füllen mit Blut

Grabgebund’nes Aufgebot

Blutgetaufte Verlobung

Begräbnisvermählung

Тұман басылады, перде жыртылады

Бетімді көзге ашады

Жер бетіндегі менің бейнем

Жолақтардан бұлыңғыр көтерілу

Пейзаж…

Менің жан дүниемнің көрінісі

өшпенділік тұтанған аңғарлар

Бірақ барлық көлеңкелер сұлулыққа толы

Түн қамалған орман өтпес

Менің қаным тамғандай

Мұңды, баяу ағыс сияқты

Пейзаждағы ұзын тыртықтарды кім жыртады

Жаға бөлінеді

Қараңғы аймақтағы қараңғы жол

Қайғыдан еңкейген қаңғыбас

Бір жол...

Менің өмір жолымның көрінісі

Өсімдіктер жолды сызып тастайды

Түсіну жүгін көтереді

Менің қолым сені жетектемейінше, өту мүмкін емес

Біз өлілер әлемінен сүрінеміз

Шаршау қуыс хорларда ән салады

сыйлықтың жолдары

Темір шынжырымызды ұстайды

Дауыстар қатал және қатыгез айқайлайды

есте сақтау қабілетін ояту

Кейде біз ешқашан көрмедік

...және шынжыр үзілгенше теңселіп жүр

Бозарған теріңіз, піл сүйегіндей аппақ

Әлі де жұмсақ, бірақ мұздай суық

Артында мұңаяды

Ал қадалған күнде біз шығамыз...

…төмен

Үмітсіз олар бір-бірін тырналайды

Иманның бос қирандыларына соқырлық

Біз олардың өліп жатқан зындандарынан қашып бара жатырмыз

тығыз байланысты

Аруақты көзқарастардан алыс

Қараңғылық

Жоқтау қуыршақтар, жылап жатқан қайғы-қасіреттің жерлеу шеруі

Бірақ оның саған деген көз жасы маған жетпейді

Сұлулық ешқашан тонауға түспейді

Құрттар, құрттар, шіріген, қурап қалған

Бірақ уақыт көшінде сұлулық – шаң

Және бір ғана сөзді жақсы көр

поцелуіңіз болсын

Менің өкпем қанға толады

Қабірге байланған контингент

Қанға шомылдыру рәсімінен өткен келісім

жерлеу некесі