Nebel Über Den Urnenfeldern - Nocte Obducta

Ich spüre nur den kalten Wind in meinen leeren Händen

Und greife vage in ein nebelschweres Nichts

…das Continuum rinnt mit dem Nebel durch die Finger

Einer Sanduhr gleich

Es formt der Dunst ein Meer, der Wald ein Bild des Hafens

Der lädt zu einer Überfahrt ins Land des ew’gen Schlafens

Es weiß das feuchte Gras um die, die hier begraben

Als Asche schwarz und alt wie das Gefieder toter Raben

Es teilt mein müder Schritt verwitterte Steinkreise

Die stumme Einsamkeit wispert vom Ende meiner Reise

Es lockt mich eine Stele, wartend zu verharren

Ich lausche Schweigen und dem Fluß, wo Totenkähne knarren

Es zieh’n am Horizont Familien schwarzer Schwäne

Lethes Wasser tauft das Holz der Ruder leerer Kähne

Es murmeln Erd' und Stein von dem, was sie genommen

Irgendwo ein Dryasstrauch — der Sommer wird nicht kommen

Es stürzt mein Leben wie das Bustum meiner Seele

Tiefer in die Nebel, die da wabern um die Stele

Es raunen Pithosgräber von den Kindestagen

Der Tag vergeht, die Kälte bleibt, den Frost ins Herz zu tragen

Es fällt verlor’ner Schnee, die Asche toter Winter

Auf gramvoll stumme Tumuli, die Hüter toter Kinder

Es schlägt ein kaltes Herz im Mond über den Feldern

Und totgebor’ne Wünsche wimmern schwächlich in den Wäldern

Мен тек бос қолымдағы суық желді сезінемін

Және тұманды ештеңеге бұлыңғыр түрде қол жеткізіңіз

...континуум тұманмен саусақтардың арасынан өтеді

Құм сағаты сияқты

Тұман теңізді, орман айлақ бейнесін құрайды

Ол сізді мәңгілік ұйқы еліне өтуге шақырады

Мұнда жерлегендерді дымқыл шөп біледі

Өлген қарғалардың қауырсынындай қара және кәрі күл

Менің шаршаған қадамым тозған тас шеңберлерді бөледі

Мылқау жалғыздық менің сапарымның соңын сыбырлайды

Стелла мені күтуге итермелейді

Тыныштықты және баржалар сықырлаған өзенді тыңдаймын

Көкжиекте қара аққулардың отбасылары бар

Лете суы бос қайықтардың ескек ағашын шомылдырады

Алғандарын жер мен тас күбірледі

Бір жерде құрғақ бұта - жаз келмейді

Ол менің өмірімді жанымның бюстіндей төңкереді

Стеланың айналасындағы тұманға тереңірек

Питос бейіттері балалық шақтан күбірледі

Күн өтеді, аязды жүрекке апару үшін суық қалады

Жоғалған қар жауады, қақаған қыстың күлі

Қайғылы мылқау тумулдарға, өлген балалардың қамқоршылары

Салқын жүрек егістікте айдай соғады

Ал өлі туылған тілектер орманда әлсіз сыңғырлайды