Не жалею, не зову, не плачу - Надежда Кадышева

Не жалею, не зову, не плачу,

Все пройдет, как с белых яблонь дым.

Увяданья золотом охваченный,

Я не буду больше молодым.

Ты теперь не так уж будешь биться,

сердце, тронутое холодком,

И страна березового ситца

Не заманит шляться босиком.

Дух бродяжий, ты все реже, реже

Расшевеливаешь пламень уст.

О, моя утраченная свежесть,

Буйство глаз и половодье чувств.

Я теперь скупее стал в желаньях

Жизнь моя, иль ты приснилась мне?

словно я весенней, гулкой ранью

Проскакал на розовом коне.

Не жалею, не зову, не плачу

Все пройдет, как с белых яблонь дым.

Увяданья золотом охваченный,

Я не буду больше молодым.

Өкінбеймін, қоңырау шалмаймын, жыламаймын,

Бәрі ақ алма ағаштарының түтініндей өтеді.

Құшақтаған алтын,

Мен енді жас болмаймын.

Енді сіз бұлай ұрыспайсыз,

суық тиген жүрек

Ал қайың чинтінің елі

Бұл сізді жалаң аяқ кезіп жүруге итермелемейді.

Қаңғыбас рух, азайып бара жатырсың

Аузыңның жалынын қоздырасың.

О, менің жоғалған балғындығым

Көз толқуы мен сезім тасқыны.

Енді мен құмарлыққа сараң болдым

Менің өмірім, әлде мен сені армандадым ба?

Мен көктемдей, ерте жаңғырық

Қызғылт атқа мініңіз.

Өкінбеймін, қоңырау шалмаймын, жыламаймын

Бәрі ақ алма ағаштарының түтініндей өтеді.

Құшақтаған алтын,

Мен енді жас болмаймын.