Деревенская дорога - Надежда Кадышева

От станции нашей дорога знакома,

Исхожены здесь все тропинки — пути.

К родному крыльцу деревенского дома

Веди меня, сердце, как в детстве веди.

В края луговые уводит дорога,

Уводит в речные края…

Как мало мне надо, как надо немного:

Жила бы деревня моя…

Жила бы деревня моя.

Вдали показались знакомые крыши,

Слезинкой блеснуло окно в полутьме.

Деревня, шаги на дороге заслыша,

Как мама, выходит навстречу ко мне.

В края луговые уводит дорога,

Уводит в речные края…

Как мало мне надо, как надо немного:

Жила бы деревня моя…

Жила бы деревня моя.

Тебя не забыть мне, родная сторонка,

Хоть время бежит, как вода сквозь песок.

Все так же спешит на свиданье девчонка,

Все так же скрипит деревянный мосток.

В края луговые уводит дорога,

Уводит в речные края…

Как мало мне надо, как надо немного:

Жила бы деревня моя…

Жила бы деревня моя.

Біздің станциядан жол таныс,

Мұнда барлық жолдар басылған - жолдар.

Ауыл үйінің туған кіреберісіне

Жетекші мені, жүрек, балалық шақтағыдай.

Жол шалғынның шетіне апарады,

Өзен жерлеріне апарады...

Маған қаншалықты аз керек, қаншалықты аз қажет:

Менің ауылым өмір сүрер еді...

Менің ауылым тұрар еді.

Алыстан таныс шатырлар пайда болды,

Жартылай қараңғылықтағы терезе көз жасындай жарқырап тұрды.

Ауыл, жолда қадамдар естіледі,

Анасы сияқты менің алдынан шығады.

Жол шалғынның шетіне апарады,

Өзен жерлеріне апарады...

Маған қаншалықты аз керек, қаншалықты аз қажет:

Менің ауылым өмір сүрер еді...

Менің ауылым тұрар еді.

Ұмытпаймын сені жаным,

Уақыт құмның арасынан судай ағып жатқанымен.

Қыз әлі кездесуге асығады,

Ағаш көпір де дәл солай сықырлайды.

Жол шалғынның шетіне апарады,

Өзен жерлеріне апарады...

Маған қаншалықты аз керек, қаншалықты аз қажет:

Менің ауылым өмір сүрер еді...

Менің ауылым тұрар еді.