Верочка - Микаэл Леонович Таривердиев, Людвиг Ашкенази

Я ей прямо так и сказал:

, Об этом, Верок, не может быть и речи,

он же женатый человек!"

А она все плакала, все плакала,

как окно в ноябре, и только говорила:

«Я знаю, я знаю,

но что же мне делать?»

Я ей прямо так и сказал:

, Верочка, родная, в жизни все проходит,

остывает,

и потом с трудом вспоминаешь,

как выглядел тот, кто был тебе дорог,

и сам удивляешься,

что целых три месяца подряд

ходил на почту по пять километров

туда и обратно, туда и обратно,

так и не получив ни одного письма".

А Вера мне сказала: «Я с собой что-нибудь сделаю»…

Вечером я заглянул к ней в спаленку,

она спала

и так дышала, так прерывисто,

как маленькая, как слабый бегун, которому

не добежать до финиша.

Ведь такие слабые бегуны

ничего не могут выиграть.

…Или могут?

Мен оған тікелей айттым:

, Бұл туралы, Верок, сөз жоқ,

ол үйленген адам!»

Ол жылай берді, жылай берді,

Қарашадағы терезе сияқты және тек былай деді:

«Мен білемін мен білемін,

бірақ мен не істеймін?»

Мен оған тікелей айттым:

, Вера, қымбаттым, өмірде бәрі өтеді,

суытады

сосын есіңе түсіре алмайсың

сізге ұнайтын адам қандай болды?

және сіз өзіңізді таң қалдырасыз

бұл үш ай қатарынан

бес шақырымға поштаға барды

алға-артқа, алға-артқа

бірде-бір хат алған жоқ».

Ал Вера маған: «Мен өзіммен бірдеңе істеймін» деді ...

Кешке мен оның жатын бөлмесіне қарадым,

ол ұйықтады

және соншалықты үзіліспен тыныс алды,

әлсіз жүгіруші сияқты кішкентай

мәре сызығына жүгірмеңіз.

Өйткені, мұндай әлсіз жүйріктер

ештеңе ұту мүмкін емес.

…немесе олар мүмкін бе?