По улице моей - Микаэл Леонович Таривердиев

По улице моей который год

Звучат шаги - мои друзья уходят.

Друзей моих медлительный уход

Той темноте за окнами угоден.

О, одиночество, как твой характер крут!

Посверкивая циркулем железным,

Как холодно ты замыкаешь круг,

Не внемля увереньям бесполезным.

Дай стать на цыпочки в твоем лесу,

На том конце замедленного жеста

Найти листву, и поднести к лицу,

И ощутить сиротство, как блаженство.

Даруй мне тишь твоих библиотек,

Твоих концертов строгие мотивы,

И - мудрая - я позабуду тех,

Кто умерли или доселе живы.

И я познаю мудрость и печаль,

Свой тайный смысл доверят мне предметы.

Природа, прислонясь к моим плечам,

Объявит свои детские секреты.

И вот тогда - из слез, из темноты,

Из бедного невежества былого

Друзей моих прекрасные черты

Появятся и растворятся снова.

Менің көшемнің бойында қай жылы

Аяқ дыбыстары естіледі - достарым кетіп бара жатыр.

Менің достарым баяу кетеді

Терезе сыртындағы қараңғылық қуантады.

О, жалғыздық, мінезің қандай керемет!

Темір компаспен жыпылықтап,

Шеңберді жабыңыз қандай суық

Пайдасыз кепілдіктерді елемеу.

Маған сенің орманыңда аяқтың ұшымен тұруға рұқсат ет

Баяу қимылдың екінші жағында

Жапырақтарды тауып, бетіңізге апарыңыз,

Ал жетімдік сезім, бақыт сияқты.

Маған кітапханаларыңыздың тыныштығын беріңіз,

Сіздің концерттеріңіз қатаң мотивтер,

Және - дана - мен оларды ұмытамын

Кім өлді немесе тірі.

Ал мен даналық пен қайғыны білетін боламын

Нысандар өздерінің құпия мағынасын маған сеніп тапсырады.

Табиғат менің иығыма сүйенеді

Балаларының құпиясын жариялау.

Содан кейін - көз жасынан, қараңғылықтан,

Өткендегі бейшара надандықтан

Менің достарым әдемі мүмкіндіктер

Олар пайда болып, қайтадан ериді.