Мне хотелось бы - Микаэл Леонович Таривердиев, Григорий Поженян

Очень мало мне нужно для счастья.

Мне б хотелось, чтоб в светлой роще,

Этих поздних берез осенних,

Чтобы мама жила подольше.

Мне хотелось бы, чтобы рядом

шла со мною моя любимая,

а морщины ее ложились

на мое лицо как дороги.

Мне хотелось бы, чтобы сын мой,

Из-под дедовских век нависших,

на костры смотрел и на солнце

немигающими глазами.

Мне хотелось бы, чтобы руки друга

не тянулись бы вверх от страха,

не тянулись бы вниз от лести,

а хрустели бы от пожатий.

А еще мне для счастья нужно,

чтобы сороку олень не предал,

чтоб моря никогда не мелели,

чтоб земля никогда не остыла.

А здоровье?

Оно — не вечно,

А удачи?

Они попозже…

Маған бақытты болу үшін өте аз керек.

Мен мұны жарқын тоғайда қалаймын,

Бұл кеш күзгі қайыңдар,

Анам ұзақ өмір сүрсін.

Мен жақын болғым келеді

Менің сүйіктім менімен бірге жүрді,

және оның әжімдері жатты

менің бетімде жолдар сияқты.

Мен ұлымды қалаймын

Салбырап тұрған атаның қабағы астынан,

Мен отқа да, күнге де қарадым

жыпылықтамайтын көздер.

Мен досымның қолын алғым келеді

қорқыныштан қол көтермейді,

жағымпазданбады,

және қысылғаннан қытырлақ болады.

Мен де бақытты болуым керек,

бұғы сағаға опасыздық жасамас үшін,

теңіздер ешқашан таяз болмас үшін,

сондықтан жер ешқашан суымайды.

Ал денсаулық ше?

Ол мәңгілік емес

Ал сәттілік?

Олар кейінірек...