Дельфины - Микаэл Леонович Таривердиев, Григорий Поженян

Попрощаюсь и в седло с порога!

В детстве я любил скакать в Марокко,

Чтобы огорчёнными руками

Всех отрыть, засыпанных песками.

И жалел печальных бедуинов

Ничего не знавших про дельфинов.

А дельфины — это те же дети:

Плачут, если их заманут в сети.

Не кричат, не рвут капрон, а плачут —

Словно эти слёзы что-то значат.

А ещё я думал об оленях,

У отца усевшись на коленях, —

Как они бредут, забыв про отдых,

Мыть рога от крови в тёплых водах.

Как сорока любит олениху,

Как сорока бьёт ворону лихо,

Если та над оленёнком кружит!

Пусть охотники с оленем дружат,

Так просил я.

Пусть его не тронут.

И добавил:

Пусть слоны не тонут.

Қоштасып, босағадан атқа мінемін!

Бала кезімде Мароккода мінгенді ұнататынмын.

Қиын қолдарға

Барлығын ашу үшін құммен жабылған.

Және қайғылы бәдәуилерді аяды

Кім дельфиндер туралы ештеңе білмеді.

Ал дельфиндер бір балалар:

Олар торға алданып қалса, жылайды.

Олар айқайламайды, капронды жыртпайды, бірақ жылайды -

Бұл көз жасы бірдеңені білдіргендей.

Мен бұғы туралы да ойладым,

Әкемнің тізесінде отырып, -

Қалғанын ұмытып, олар қалай адасып,

Мүйіздерді қаннан жылы сумен жуыңыз.

Маралдың бұғыны жақсы көргеніндей,

Қарғаның атақты ұрғанындай,

Егер ол киіктің үстінде айналып жүрсе!

Аңшылар киікпен дос болсын

Сондықтан мен сұрадым.

Оған тиіспесін.

Және қосты:

Пілдердің суға батып кетуіне жол бермеңіз.