Под луной - Хелависа

Не уведут меня мечты в Броселианский лес,

Не мил мне дальний Авалон, пленительный витраж,

Там, где безумный Ланселот скрывался от небес,

Где уладских героев парус побеждал ветра.

Не надо тайных мне земель, в которых сердце спит:

Земли под морем, где, вдали от солнца и луны,

Семь древних прях сплетают в прах какой-то жизни нить;

Разрушены ворота многобашенной страны.

И лес волшебный, где с рассветом вепрь был убит,

И гордых королев венцы склоняются над ним.

Они могли принять обличье ланей или выдр,

И фей лесных, и ястреба со взглядом голубым.

И где бы я не проходил в тех беспокойных снах,

По склонам гор, по берегам без света и тепла,

Хранит пустынная волна след княжьего челна,

И ветер арфою звенит, и слышен тихий плач.

Из-за того, что мне шепнул голодный рог

Охотничьей луны, повисшей между ночью и днем,

Мечты о девах, чья краса померкла от тревог,

Пусть даже в древней сказке, сердце разобьют мое.

Армандар мені Броцел орманына апармайды,

Алыстағы Авалон мен үшін қымбат емес, тартымды витраж,

Жынды Ланселот аспаннан жасырылған жер

Ұлад батырлар желкенді бағындырған жер.

Маған жүрегім ұйықтайтын құпия жерлер керек емес:

Күн мен айдан алыс теңіз астындағы жерлер

Ежелгі жеті иірім шаңға қандай да бір өмірдің жібін өреді;

Көп мұнаралы елдің қақпасы қирап қалды.

Таң атқанда қабан өлтірілген сиқырлы орман,

Оның үстіне тәкаппар ханшайымдардың тәждері иіліп тұрады.

Олар бұғы немесе құмыралар түрінде болуы мүмкін,

Және орман перілері мен көкшіл сұңқар.

Сол беймаза армандармен қайда өтсем де,

Таудың баурайында, жарықсыз, жылусыз жағалауда,

Шөл толқыны ханзада қайығының ізін қалдырады,

Ал жел арфа сияқты шырылдап, ақырын айғай естіледі.

Өйткені аш мүйіз маған сыбырлады

Түн мен күннің арасында ілулі тұрған аңшылық ай

Мазасыздықтан сұлулығы кеткен қыздардың арманы.

Ежелгі ертегіде болса да, жүрегім жараланады.