Королевна - Хелависа

Я пел о богах, и пел о героях, о звоне клинков, и кровавых битвах;

Покуда сокол мой был со мною, мне клекот его заменял молитвы.

Но вот уже год, как он улетел — его унесла колдовская метель,

Милого друга похитила вьюга, пришедшая из далеких земель.

И сам не свой я с этих пор, и плачут, плачут в небе чайки;

В тумане различит мой взор лишь очи цвета горечавки;

Ах, видеть бы мне глазами сокола, и в воздух бы мне на крыльях сокола,

В той чужой соколиной стране, да не во сне, а где-то около:

Стань моей душою, птица, дай на время ветер в крылья,

Каждую ночь полет мне снится — холодные фьорды, миля за милей;

Шелком — твои рукава, королевна, белым вереском — вышиты горы,

Знаю, что там никогда я не был, а если и был, то себе на горе;

Мне бы вспомнить, что случилось не с тобой и не со мною,

Я мечусь, как палый лист, и нет моей душе покоя;

Ты платишь за песню полной луною, как иные платят звонкой монетой;

В дальней стране, укрытой зимою, ты краше весны, ты краше весны,

Ты краше весны и пьянее лета.

Просыпайся, королевна, надевай-ка оперенье,

Полетим с тобой в ненастье — тонок лед твоих запястий;

Шелком — твои рукава, королевна, ясным золотом — вышиты перья;

Я смеюсь и взмываю в небо, я и сам в себя не верю:

Подойди ко мне поближе, дай коснуться оперенья,

Каждую ночь я горы вижу, каждое утро теряю зренье;

Шелком — твои рукава, королевна, ясным месяцем — вышито небо,

Унеси и меня, ветер северный, в те края, где боль и небыль;

Как больно знать, что все случилось не с тобой и не со мною,

Время не остановилось, чтоб взглянуть в окно резное;

О тебе, моя радость, я мечтал ночами, но ты печали плащом одета,

Я, конечно, еще спою на прощанье, но покину твой дом, покину твой дом,

Но покину твой дом с лучом рассвета.

Где-то бродят твои сны, королевна;

Далеко ли до весны травам древним…

Только повторять осталось — пара слов, какая малость —

Просыпайся, королевна, надевай-ка оперенье…

Мне ль не знать, что все случилось не с тобой и не со мною,

Больно ранит твоя милость, как стрела над тетивою;

Ты платишь — за песню луною, как иные платят монетой,

Я отдал бы все, чтобы быть с тобою, но, может, тебя и на свете нету…

Ты платишь — за песню луною, как иные — монетой,

Я отдал бы все, чтобы быть с тобою, но, может, тебя, но, может, тебя,

Но, может, тебя и на свете нету…

Мен құдайларды жырладым, батырларды жырладым, жүздердің үнін, қанды шайқастарды;

Сұңқарым қасымда болғанша, оның айқайы мен үшін дұғаларды алмастырды.

Бірақ бір жыл бойы ол ұшып кеткеннен бері оны сиқырлы боран алып кетті,

Қымбатты досын алыс елдерден келген боран ұрлап әкетті.

Ал мен өзім бұдан былай өзім емеспін, ал шағалалар жылайды, аспанда жылайды;

Тұманда менің көзқарасымды тек гентиан түсті көздер ғана ажырата алады;

Әй, сұңқардың көзімен көріп, қанатын ұшып көкке ұшатын едім.

Сол бөтен сұңқар елде, бірақ арманда емес, бір жерде:

Жаным бол, құс, желге бір сәт қанат бер,

Әр түнде мен ұшуды армандаймын - суық фьордтар, мильден кейін;

Жібек – жеңгең, Ханшайым, таулар ақ тырнақпен кестеленген,

Мен ол жерде ешқашан болмағанымды білемін, егер мен болған болсам, онда мен таудамын;

Саған емес, маған емес, не болғанын есіме түсіргім келеді,

Мен қураған жапырақтай асығамын, жаныма тыныштық жоқ;

Басқалар қолма-қол ақшамен төлейтіндей, сіз толық аймен ән төлейсіз;

Қыста пана болған алыс елде көктемнен көрікті, көктемнен көрікті,

Көктемнен сұлу, жаздан маскүнем.

Оян, ханшайым, қауырсын ки,

Біз сізбен ауа-райы нашар кезде ұшамыз - білегіңіздің мұзы жұқа;

Жібек – жеңгең, ханшайым, қауырсындары мөлдір алтынмен кестеленген;

Күлемін де аспанға қалықтаймын, Өзіме сенбеймін:

Маған жақынырақ келші, қауырсынға қол тигізейін,

Күнде түнде тау көремін, күнде таңертең көзім көрмейді;

Жібек – жеңгең, ханшайым, ашық ай – кестелі аспан,

Мені алып кет, солтүстік жел, ауырсыну мен фантастика бар елдерге;

Бәрі саған да, маған да емес екенін білу қандай азапты,

Ойылған терезеге қарауға уақыт тоқтаған жоқ;

Сен туралы, қуанышым, мен түнде түс көрдім, бірақ сен мұңды жамылғысын киіп,

Әрине, мен әлі де қоштасармын, бірақ мен сенің үйіңді тастаймын, сенің үйіңді тастаймын,

Бірақ мен сенің үйіңнен таңның шуағымен кетемін.

Армандарың бір жерде адасып жүр, ханшайым;

Ежелгі шөптер көктемге алыс па ...

Тек қайталау ғана қалды - бір-екі сөз, не аз -

Ояныңыз, ханшайым, қауырсын киіңіз ...

Білмесем бе еді бәрі саған да, маған да емес,

Сенің мейірімің жебенің бауындай ауыр тиеді;

Сіз төлейсіз - аймен ән үшін, басқалар тиынмен төлейді,

Мен сенімен бірге болу үшін бәрін берер едім, бірақ сен бұл дүниеде жоқ шығарсың...

Төлейсің – әнге – аймен, басқалар сияқты – тиынмен,

Мен сенімен бірге болу үшін бәрін берер едім, мүмкін сен, бірақ сен

Бірақ сен тіпті жоқ шығарсың...