Vagabonde - Kenza Farah

Elle était vagabonde vivait seule dans ce monde incomprise et rejetée

Elle était vagabonde orpheline de longue depuis toujours abandonnée

Ayant comme seul toit le ciel, une étoile sous son aile et la force d’espérer

Elle priait sans cesse qu’une main lui vienne en aide pour pouvoir se relever

Il fait froid dans les rues de Paris et elle doit y faire face

Dès le début un départ chaotique qui a rendu son cœur de glace

Des parents déchirés, de foyer en foyer, son enfance à volé en éclats

Elle a dût surmonter les épreuves infligées et rester forte malgré les coups bas

Seule, dans les impasses sombres et vides

Toute seule, elle n’as pas choisi cette vie

Elle était vagabonde vivait seule dans ce monde incomprise et rejetée

Elle était vagabonde orpheline de longue depuis toujours abandonnée

Ayant comme seul toit le ciel, une étoile sous son aile et la force d’espérer

Elle priait sans cesse qu’une main lui vienne en aide pour pouvoir se relever

Paris s’endort sous ses lumières

Où la misère poursuit chacun de ses pas

Elle s’y est faite à cet hiver

Et elle espère survivre encore une fois

Seule au fond de cette ruelle, une seule prière

Avant qu’elle s’endorme si-bas

D’un carton elle s’est recouverte

Et elle cherche à oublier son désarroi

Seule, elle a cumulé quelques centimes

Toute seule, pour que son corps ne crie plus famine

Elle était vagabonde vivait seule dans ce monde incomprise et rejetée

Elle était vagabonde orpheline de longue depuis toujours abandonnée

Ayant comme seul toit le ciel, une étoile sous son aile et la force d’espérer

Elle priait sans cesse qu’une main lui vienne en aide pour pouvoir se relever

Dites lui qu’il n’est pas trop tard

Dites lui qu’elle garde l’espoir

Dites lui qu’il n’est pas trop tard

Que le bonheur l’attend quelque part

Elle était vagabonde vivait seule dans ce monde incomprise et rejetée

Elle était vagabonde orpheline de longue depuis toujours abandonnée

Ayant comme seul toit le ciel, une étoile sous son aile et la force d’espérer

Elle priait sans cesse qu’une main lui vienne en aide pour pouvoir se relever

Ол бұл әлемде түсінбеген және қабылданбаған жалғыз өмір сүрген кезбе еді

Ол баяғыда ұмытылған жетім қаңғыбас еді

Жалғыз төбесінде аспан, қанатының астында жұлдыз және үмітке күш

Ол тұруға көмектесетін қол сұрап дұға етті

Париж көшелерінде күн суық және оған қарсы тұру керек

Әу бастан-ақ оның жүрегін тұншықтырған ойлы старт

Ата-анасы ажырасып, үй-үйге, оның балалық шағы бұзылды

Ол қиыншылықтарды жеңіп, аз соққыларға қарамастан берік болуы керек еді

Жалғыз, қараңғы және бос аллеяларда

Жалғыз ол бұл өмірді таңдаған жоқ

Ол бұл әлемде түсінбеген және қабылданбаған жалғыз өмір сүрген кезбе еді

Ол баяғыда ұмытылған жетім қаңғыбас еді

Жалғыз төбесінде аспан, қанатының астында жұлдыз және үмітке күш

Ол тұруға көмектесетін қол сұрап дұға етті

Париж оның шамдарының астында ұйықтап қалады

Қайда әр қадамды қасірет қуады

Ол осы қыста үйреніп қалды

Және ол тағы да аман қалуға үміттенеді

Бұл аллеяның соңында жалғыз, жалғыз дұға

Ол соншалықты төмен ұйықтап жатқанға дейін

Ол картонмен жабылды

Және ол өзінің қорқынышын ұмытуға тырысады

Жалғыз ол бірнеше тиын жинады

Жалғыз, сондықтан оның денесі енді айқайламайды

Ол бұл әлемде түсінбеген және қабылданбаған жалғыз өмір сүрген кезбе еді

Ол баяғыда ұмытылған жетім қаңғыбас еді

Жалғыз төбесінде аспан, қанатының астында жұлдыз және үмітке күш

Ол тұруға көмектесетін қол сұрап дұға етті

Оған әлі де кеш емес деп айт

Оған үміті бар екенін айт

Оған әлі де кеш емес деп айт

Бұл бақыт бір жерде күтіп тұр

Ол бұл әлемде түсінбеген және қабылданбаған жалғыз өмір сүрген кезбе еді

Ол баяғыда ұмытылған жетім қаңғыбас еді

Жалғыз төбесінде аспан, қанатының астында жұлдыз және үмітке күш

Ол тұруға көмектесетін қол сұрап дұға етті