Странник - Jandro

Волны безжалостно бьют по опорам плота,

Уносит за собою вдаль бурная река.

И кто ответит на вопрос: откуда и куда;

И чьи в итоге примут берега?

Не знающий покоя, странник, заблудший в пути;

Давно забывший очертания родной земли.

В четных попытках отыскать приют своей души

Утопают его дни.

Он убегает прочь от самого себя,

В надежде, что воспоминания смоет вода;

И что забудутся все те, кого когда-то знал,

Что поглотит былое океан.

Он брошен всеми и всеми забыт;

Он никому не нужен, он морально убит.

Блуждающий во тьме и потерявший силы,

Он тихо шепчет: «Боже, помоги мне…»

И лишь единственный образ стоит пред глазами —

Боль родного отца и слезы (слезы) рыдающей мамы.

Припев:

И даже, если, солнце зайдет — будет светить луна

Если снег опадет — знай, впереди весна!

Если тьма на пути вдруг тебя завлечет —

Не уходи!

Вернись ко мне, сынок.

Но буря отступает, её сменяет штиль.

В миг волны утихают, ветра и след простыл.

И ничего вокруг кроме безмолвной тишины,

И сотен тысяч тонн темной воды.

В ней отражения всего будут искажены,

Счастливые глаза в ней грусти станут полны.

В ней юноша себя увидит дряблым стариком,

Небесный свод окажется песчаным дном.

Но к этому обману его взор давно привык.

Странник не обращает уж внимания на них.

Но где-то, вдалеке, его уставшие глаза

Вдруг замечают проблеск маяка.

Будто завороженный он направляет туда

Остатки своего несчастного плота;

И расступаясь, тьма представляет перед ним

Образ почти уже забытый им.

Этот единственный образ вновь стоит пред глазами —

Боль родного отца и слезы рыдающей мамы.

Припев:

И даже, если, солнце зайдет — будет светить луна

Если снег опадет — знай, впереди весна!

Если тьма на пути вдруг тебя завлечет —

Не уходи!

Вернись ко мне, сынок.

И даже, если, солнце зайдет — будет светить луна

Если снег опадет — знай, впереди весна!

Если тьма на пути вдруг тебя завлечет —

Не уходи!

Вернись ко мне, сынок.

Толқындар салдың тіректерін аяусыз соғып,

Дауылды өзен оны алып кетеді.

Ал сұраққа кім жауап береді: қайдан, қайдан;

Ал ақырында кімнің жағасы өтеді?

Тыныштықты білмей, қаңғыбас, жолда адасып;

Туған жерінің сұлбасын әлдеқашан ұмытқан.

Тіпті жаныңызға пана табуға тырысқанда

Оның күндері суға батып барады.

Өзінен қашады,

Естеліктерді су шайып кетер деген үмітпен;

Бір кездері білгендердің бәрі ұмытылады,

Бұл бұрынғы мұхитты жұтады.

Оны бәрі тастап, бәрі ұмытады;

Ол ешкімге керек емес, моральдық жағынан өлтірілді.

Қараңғыда адасып, күшін жоғалтып,

Ол: «Құдай қолдасын...» деп ақырын ғана сыбырлайды.

Менің көз алдымда бір ғана сурет тұр -

Әкенің азабы мен еңіреп тұрған ананың көз жасы.

Хор:

Ал күн батып кетсе де, ай жарқырайды

Қар жауса – көктем алда екенін біл!

Егер жолдағы қараңғылық сізді кенеттен тартып алса -

Кетпе!

Маған қайта кел, балам.

Бірақ дауыл басылады, оның орнына тыныштық келеді.

Әп-сәтте толқын басылып, жел де, із де жоғалады.

Айналада үнсіз тыныштықтан басқа ештеңе жоқ,

Және жүздеген мың тонна қара су.

Онда барлық нәрсенің көрінісі бұрмаланады,

Оның бақытты көздері қайғыға толы болады.

Онда жас жігіт өзін әлсіреген қарт ретінде көреді,

Аспан қоймасы құмды түбі болады.

Бірақ оның көзқарасы бұл алдауға әлдеқашан үйреніп қалған.

Бейтаныс адам оларға мән бермейді.

Бірақ бір жерде, алыста, оның шаршаған көздері

Кенет олар маяктың жарқылын байқайды.

Сиқырланғандай, ол сол жерге бағыттайды

Оның бақытсыз салының қалдықтары;

Ал қоштасқанда, оның алдына қараңғылық келеді

Ол бейнені ұмытуға жақын.

Бұл жалғыз сурет тағы да менің көз алдымда тұр -

Әкенің азабы, еңіреп тұрған ананың көз жасы.

Хор:

Ал күн батып кетсе де, ай жарқырайды

Қар жауса – көктем алда екенін біл!

Егер жолдағы қараңғылық сізді кенеттен тартып алса -

Кетпе!

Маған қайта кел, балам.

Ал күн батып кетсе де, ай жарқырайды

Қар жауса – көктем алда екенін біл!

Егер жолдағы қараңғылық сізді кенеттен тартып алса -

Кетпе!

Маған қайта кел, балам.