Пройдут года - Иван Кучин

Вот снова вечер зимний, деревья клонит в сон.

И в этот вечер зимний, я вновь пишу письмо,

Что здесь тайга глухая, на крышах белый мех,

Что ты моя родная на свете лучше всех.

Пройдут года и я вернусь, весной подснежник зацветет.

И я в колени твои ткнусь, и прошепчу ну вот и все.

Ах жизнь моя лихая, бедовая моя.

Простишь ли ты родная, за эту жизнь меня.

Как трудно без улыбки, и ласки твоей жить,

Как много за ошибки, приходится платить.

Пройдут года и я вернусь, весной подснежник зацветет.

И я в колени твои ткнусь, и прошепчу ну вот и все.

Мұнда тағы да қыстың кешінде ағаштар ұйықтауға бейім.

Осы қыстың кешінде мен тағы да хат жазамын,

Бұл жерде тайга саңырау, төбелерде ақ жүн бар,

Сіз менің әлемдегі ең жақсы қымбаттымсыз.

Жылдар өтер мен қайтамын, Көктемде гүл гүлдейді.

Ал мен сенің тізеңді шұқып, жақсылап сыбырлаймын, болды.

Әй, менің өмірім, менің қиындығым.

Кешіресің бе жаным, бұл өмір үшін мені.

Күлкісіз, еркелетпей өмір сүру қандай қиын,

Қателер үшін қанша төлеу керек.

Жылдар өтер мен қайтамын, Көктемде гүл гүлдейді.

Ал мен сенің тізеңді шұқып, жақсылап сыбырлаймын, болды.