Багульник - Иван Кучин

На багульник в весеннюю ночь

Мои сны белым снегом легли

Вот на саночках катится дочь

И, смеясь, исчезает в дали

Я за ней, но забрезжит рассвет

Вдруг пойму, аж заноет плечо,

Что все сон и ее вовсе нет,

Что она не родилась еще.

Ах, багульник, багульник морозовый

Ты скажи, мне скажи, не тая,

Что ты плачешь за рощей березовой,

Надо мной свои ветки склоня.

А проснусь, на дворе весна

Пьяный дух выгоняет прочь.

И так хочется, чтобы она

На яву была — моя дочь

Чтоб меня кто-бы мог хоть разок,

Хоть разок в этой жизни понять.

И сказать: Пап, ты выпил чуток.

Ну и хватит.

иди отдыхать.

Ах, багульник, багульник морозовый

Ты скажи, мне скажи, не тая,

Что ты плачешь за рощей березовой,

Надо мной свои ветки склоня.

Жизнь проходит, и, что говорить,

С каждым днем все становится злей.

И так хочется все позабыть

И жить ради своих детей.

Чтоб они, как цветы средь зимы,

Засияли цветеньем глаз,

Чтоб они были лучше, чем мы,

И, быть может, любили нас.

На багульник в весеннюю ночь

Мои сны белым снегом легли

Вот на саночках катится дочь

И, смеясь, исчезает в дали

Ах, багульник, багульник морозовый

Ты скажи, мне скажи, не тая,

Что ты плачешь за рощей березовой,

Надо мной свои ветки склоня.

Ах, багульник, багульник морозовый

Ты скажи, мне скажи, не тая,

Что ты плачешь за рощей березовой,

Надо мной свои ветки склоня.

Көктемнің түнінде жабайы розмаринде

Армандарым аппақ қармен көмкерілген

Міне, қызы шанамен домалап келеді

Ал, күліп, алысқа жоғалып кетеді

Мен оның соңынан еремін, бірақ таң атар

Кенет түсіндім, иығым ауырады

Бәрі арман, ал ол мүлде емес,

Оның әлі туылмағаны.

Ах, жабайы розмарин, аязды жабайы розмарин

Айтшы, айт, еріме,

Қайың тоғайына не жылайсың,

Менің үстімнен бұтақтарыңды бүкте.

Ал оян, аулада көктем келді

Мас рух айдап кетеді.

Сондықтан мен оны қалаймын

Шындығында менің қызым болды

Біреу маған кем дегенде бір рет ие болуы үшін,

Бұл өмірде бір рет болса да түсіну үшін.

Және айтыңыз: Әке, сіз аздап іштіңіз.

Жарайды, жетеді.

Демалуға барыңыз.

Ах, жабайы розмарин, аязды жабайы розмарин

Айтшы, айт, еріме,

Қайың тоғайына не жылайсың,

Менің үстімнен бұтақтарыңды бүкте.

Өмір жалғасуда, мен не айта аламын

Күн сайын бәрі нашарлап барады.

Сондықтан мен бәрін ұмытқым келеді

Ал балаларыңыз үшін өмір сүріңіз.

Олар қыстың ортасында гүлдер сияқты,

Гүлдей жайнаған көздермен,

Бізден жақсы болу үшін

Мүмкін олар бізді жақсы көрген шығар.

Көктемнің түнінде жабайы розмаринде

Армандарым аппақ қармен көмкерілген

Міне, қызы шанамен домалап келеді

Ал, күліп, алысқа жоғалып кетеді

Ах, жабайы розмарин, аязды жабайы розмарин

Айтшы, айт, еріме,

Қайың тоғайына не жылайсың,

Менің үстімнен бұтақтарыңды бүкте.

Ах, жабайы розмарин, аязды жабайы розмарин

Айтшы, айт, еріме,

Қайың тоғайына не жылайсың,

Менің үстімнен бұтақтарыңды бүкте.