Белый лебедь - Иван Кучин

Я пишу тебе, мама, из глубин Саликама,

Где конец всем надеждам, и дорогам тупик.

Где луна вне закона, над запретною зоной, мама,

Покатилась по небу часовому на штык.

А в холодных бараках, цепь гремит на собаках,

Нас солдаты пинками, выгоняют во двор.

Чтобы я расписался, от тебя отказался, мама,

И публично признался, что я больше не вор.

Чтобы я расписался, от тебя отказался, мама,

И публично признался, что я больше не вор.

С этой жизнью блатною, я повязан судьбою,

Мой отец пыл зарезан еще в сучьей войне.

За дела воровские, да за судьбы людские, мама,

Может скоро придется жизнь положить и мне...

Мою душу на небо унесет белый лебедь,

А меня закопают, не отыщешь следа.

Что ж судьба знать такая, ты прости дорогая, мама,

Что твой сын не вернется уж к тебе никогда.

Что ж судьба знать такая, ты прости дорогая, мама,

Что твой сын не вернется уж к тебе никогда.

Что ж судьба знать такая, ты прости дорогая, мама,

Что твой сын не вернется уж к тебе никогда.

Саған жазып отырмын ана, Салиқамның қойнауынан.

Барлық үміттердің соңы қайда, ал жолдар тығырыққа тіреледі.

Ай тыйым салынған жерде, тыйым салынған аймақтың үстінде, ана,

Ол аспандағы күзетші штыкпен домалап өтті.

Ал суық казармада шынжыр иттерді сылдырлатады,

Солдаттар бізді тепкілеп, аулаға шығарып жібереді.

Мен қол қою үшін сізден бас тарттым, анашым,

Мен енді ұры емес екенімді көпшілік алдында мойындадым.

Мен қол қою үшін сізден бас тарттым, анашым,

Мен енді ұры емес екенімді көпшілік алдында мойындадым.

Бұл ұрылардың өмірімен тағдыр байладым,

Әкемнің жалыны қаншық соғыста қырылды.

Ұрылардың ісі үшін, бірақ адам тағдыры үшін, ана,

Мүмкін жақын арада өмірімді қиюым керек шығар...

Жанымды көкке апарар ақ аққу,

Ал мені жерлейді, ізін таппайсың.

Мұны тағдыр біледі, кешірші жаным, анашым,

Балаңыз сізге ешқашан оралмайды.

Мұны тағдыр біледі, кешірші жаным, анашым,

Балаңыз сізге ешқашан оралмайды.

Мұны тағдыр біледі, кешірші жаным, анашым,

Балаңыз сізге ешқашан оралмайды.