Обыкновенная - Иван Кучин

Я помню ночи тёмные и губы твои страстные,

Глаза твои влюблённые, шальные да опасные.

Свела с ума упрямая, свихнулся несомненно я,

Я думал ты мечта моя, а ты обыкновенная.

Из грязи, из болота я тащил тебя, вытаскивал,

Тобой занялся плотно я, всё мыл да ополаскивал.

А стала полнокровная, как за углом пельменная,

Я думал ты любовь моя, а ты обыкновенная.

А в год, когда по пятницам опять пошли свидания,

Я верил, всё наладится и плакал на прощание.

Любимая, желанная, родная моя, верная,

Я думал ты жена моя, а ты обыкновенная.

Курящая, гулящая, на вилочку завитая,

Мечта моя пропащая, любовь моя разбитая.

Ну, что ж ты смотришь жалобно,

Плевал я на вселенную,

Такую мне и надобно, как ты, обыкновенную.

Я помню ночи тёмные и губы твои страстные,

Глаза твои влюблённые, шальные да опасные.

Свела с ума упрямая, свихнулся несомненно я,

Я думал ты мечта моя, а ты обыкновенная.

Обыкновенная.

Қараңғы түндер мен сенің құмар еріндерің есімде,

Сенің көздерің ғашық, ақылсыз және қауіпті.

Қыңыр мені жынды етті, мен сөзсіз жынды болдым,

Мен сені арманым деп ойладым, бірақ сен қарапайымсың.

Балшықтан, батпақтан мен сені сүйреп, сүйреп шығардым,

Мен сені мұқият бағып, бәрін жудым, шайдым.

Ол бұрыштағы тұшпара сияқты толық қанды болды,

Мен сені менің махаббатым деп ойладым, бірақ сен қарапайымсың.

Жұма күні тағы даталар өтетін жылы,

Бәрі жақсы болатынына сеніп, жылап қоштастым.

Сүйікті, қалаулы, қымбаттым, адал,

Мен сені әйелім деп ойладым, бірақ сен қарапайымсың.

Темекі шегу, серуендеу, шанышқыға бұралған,

Жоғалған арманым, үзілген махаббатым.

Неге мұңайып қарап тұрсың,

Мен ғаламға түкірдім

Маған сен сияқты қарапайым адам керек.

Қараңғы түндер мен сенің құмар еріндерің есімде,

Сенің көздерің ғашық, ақылсыз және қауіпті.

Қыңыр мені жынды етті, мен сөзсіз жынды болдым,

Мен сені арманым деп ойладым, бірақ сен қарапайымсың.

Кәдімгі.