Золотая клетка - Григорий Лепс, Александр Розенбаум

Серой впалою щекой упаду в подушку,

В клетке золотой щегол продал свою душу.

Щеголяет, глотку рвет, а в груди-то пусто.

Сам себе всё время врёт, оттого и грустно.

За бедой опять беда, треснула посуда,

Перевёртыш-календарь обманул, паскуда.

«С днём рождения!»

— кричу, а он мне: «Именины!»,

Вверх тормашками лечу коридором длинным.

Припев:

Эй!

Богу богово, а мне, убогому, — долю свою влачить.

Пей, коли в дом зашел, всё будет хорошо, выпьем, да помолчим.

Выпьем, да помолчим.

На вспотевшей простыне просыпаюсь утром,

Стало вдруг непросто мне жить на свете мудром,

И не высохнуть никак наволочке мокрой,

От звонка и до звонка отбываю срок я.

Повалила буря лес — на осине ясень,

Королям без королевств до сих пор неясен.

Этот грёбаный ответ, на вопрос: «Что делать?»

То ли красить в чёрный цвет, то ли, с*ка, в белый?!

Припев:

Эй!

Богу богово, а мне, убогому, — долю свою влачить.

Пей, коли в дом зашел, всё будет хорошо, выпьем, да помолчим.

Выпьем, да помолчим.

Соло.

Так проходит день за днем, год летит за годом.

Вздрогнем тихо, отойдем — вот она свобода.

Лязг оконных двух щеколд, ангелу послушный, —

Я взлетаю, и щекой падаю в подушку.

Припев:

Эй!

Богу богово, а мне, убогому, — долю свою влачить.

Пей, коли в дом зашел, всё будет хорошо, выпьем, да помолчим.

Выпьем, да помолчим.

Эй!

Богу богово, а мне, убогому, — долю свою влачить.

Пей, коли в дом зашел, всё будет хорошо, выпьем, да помолчим.

Выпьем, да помолчим.

Сұр шұңқырмен жастыққа түсемін,

Торда алтын шыбын жанын сатты.

Мылқайды, тамағын жыртады, бірақ кеудесі бос.

Ол үнемі өзіне өтірік айтады, сондықтан ол қайғырады.

Қиындықтан кейін, тағы да қиындық, Ыдыс-аяқ жарылып,

Ауыстырушы-күнтізбе алданды, сұмдық.

«Туған күніңмен!»

– деп айқайладым, ол маған: «Есім күні!» деді.

Төңкеріліп ұзын дәлізде ұшып келемін.

Хор:

Эй!

Құдайдың құдайы мен бейшара, өз үлесімді сүйреп шығару үшін.

Іш, үйге кірсең бәрі жақсы болады, ішейік, бірақ үндеме.

Ішейік, тыныш отырайық.

Таңертең тер басқан төсекте оянамын,

Дана дүниеде өмір сүру маған кенет қиын болды,

Ылғал жастық қапты кептірмеңіз,

Қоңыраудан қоңырауға дейін мен уақытты өткіземін.

Дауыл орманды құлатты - көктеректегі күл,

Патшалығы жоқ патшалар әлі де түсініксіз.

Бұл сұраққа жауап: «Не істеу керек?»

Не қара боя, әлде, қаншық, ақ?!

Хор:

Эй!

Құдайдың құдайы мен бейшара, өз үлесімді сүйреп шығару үшін.

Іш, үйге кірсең бәрі жақсы болады, ішейік, бірақ үндеме.

Ішейік, тыныш отырайық.

Соло.

Осылайша күн өткен сайын, жыл өткен сайын ұшады.

Тыныш дірілдеп, алыстайық – міне, бостандық.

Періштеге мойынсұнып, терезенің екі түкпірінің сыңғыры, -

Мен шешіп, бетіммен жастыққа құлаймын.

Хор:

Эй!

Құдайдың құдайы мен бейшара, өз үлесімді сүйреп шығару үшін.

Іш, үйге кірсең бәрі жақсы болады, ішейік, бірақ үндеме.

Ішейік, тыныш отырайық.

Эй!

Құдайдың құдайы мен бейшара, өз үлесімді сүйреп шығару үшін.

Іш, үйге кірсең бәрі жақсы болады, ішейік, бірақ үндеме.

Ішейік, тыныш отырайық.