Il tempo (Che immobile va) - Enrico Ruggeri

Tavolo messo all’angolo con sopra le bevande,

noi ballavamo i lenti chiudendo le serrande.

Io mi sedevo timido e non mangiavo mai,

perch?

mi domandassero «Cos'hai?»

Tu gi?

desiderabile, io che crescevo piano,

io cos?

vulnerabile col mio bicchiere in mano

e raccontavo aneddoti, frutto di fantasia,

ma non osavo mai condurti via.

Questo rumore del tempo che va

?

un ritorno, una nuova partenza,

ma rimane la stessa presenza

che porto nel cuore.

Cambia, ma poco ci insegna

ogni giorno che scivoler?,

mentre una mano disegna

il percorso del tempo

che immobile va…

Le voci dai megafoni, le manifestazioni,

i furti dei microfoni, le giustificazioni.

Io consegnavo subito, poi me ne andavo via

Үстелінде сусындар бар бұрыштық үстел,

біз терезе жапқышын жауып баяу биледік.

Мен ұялшақ отырдым және ешқашан тамақ ішпедім,

неге?

олар менен «сенде не бар?» деп сұрады.

Сіз әлдеқашан?

Қалаулы, мен баяу өскен,

Мен өйткені?

қолымда стақанмен осал

мен анекдоттарды, қиялдың жемісін айттым,

бірақ мен сені алып кетуге ешқашан батылым бармадым.

Бұл уақыттың ағып жатқан шуы

?

қайту, жаңа кету,

бірақ сол қатысу сақталады

жүрегімде алып жүргенім.

Ол өзгереді, бірақ ол бізге аз үйретеді

Мен сырғанап жүрген күнде,

қол сызып жатқанда

уақыттың өтуі

қандай мүлік кетеді ...

Мегафондардың дауыстары, демонстрациялар,

микрофондарды ұрлау, негіздеу.

Мен бірден жеткіздім, сосын кетіп қалдым