Forma 21 - Enrico Ruggeri

Ho sentito parlare il mio cuore, ho sorriso e ho capito che batte ancora

Ho pensato che anch’io sono stato felice, ma solo per qualche ore

Perché i dubbi, i rimossi e i rimpianti rimangono solchi per sempre scolpiti

nei cuori feriti

Ho guardato tra gli alberi il cielo ed ho visto la linea dell’orizzonte

Mentre tu mi tenevi le mani cogli occhi appoggiati sulla mia fronte

Disegnando col porto nell’aria la luce accecante di questo mattino,

di questo destino

Ho pensato alle mie solitudini, al tempo passata a guardare il niente

Tra bagliori di elettroshock e fantasmi caduti nella mia mente

Ma i ricordi non fanno più male al mio cuore che vola tra sacro e profano,

io sono lontano

Poi mi sono fermato nel centro di un lungo silenzio che mi ha investito

Respirando l’immobilità di quell’attimo prima dell’infinito

Ed ho unito le mani lasciando che il gesto solenne dell’ultima sera sembrasse

preghiera

Мен жүрегімнің сөйлегенін естідім, мен күлдім және оның әлі де соғып тұрғанын түсіндім

Мен де бақыттымын деп ойладым, бірақ бірнеше сағатқа ғана

Өйткені күмән, қуғын-сүргін және өкініш мәңгілік ойылған борозда болып қала береді

жаралы жүректерде

Ағаштардың арасынан аспанға қарап, көкжиек сызығын көрдім

Маңдайымда көзіңмен қолымды ұстап тұрғанда

Осы таңның соқыр нұрын ауадағы портпен суреттеп,

осы тағдырдың

Мен өзімнің жалғыздығымды, ештеңеге қарамай кеткен уақытымды ойладым

Электрошоктың жыпылықтауы мен ойыма түскен елестер арасында

Бірақ естеліктер қасиетті мен арамдықтың арасында ұшатын жүрегімді ауыртпайды,

Мен алыспын

Сосын жаныма батқан ұзақ үнсіздіктің ортасында тоқтадым

Шексіздік алдындағы сол сәттің тыныштығымен тыныстау

Мен соңғы кештің салтанатты қимылын білдіріп, екі қолымды біріктірдім

дұға