Mein Publikum - Der Augenblick - Dornenreich

Das Kind, das ich einst war, sah still und länger hin

Es ruhte auf der Luft …

Doch irgenddann brach ich aus mir herab

Ich fiel hinein in die Zeit, doch leider nicht unendlich weit …

Mein Schmetterfels: Vergänglichkeit

Und während mein Blick nun jahrelang durch

Gedankenscherben strich

Sich nur schmerzlich weiten konnte, flog die Zeit in meinem

Schatten, und drängte traurig heimlich

Mich

Erst an welker Nächte Morgen, als scherbenfrei der Blick sich

Spannte, sah ich in seiner ganzen Fülle, Die Zeit, die sich

«mein Leben» nannten, ja, die ich einst als Kind schon kannte

Ein Lichtspiel eines kindlichen Seins, das wandelfarb’nen

Blickes

Mich, ja mich, erwünschte

Ihr Blick glitt weich in Silben:

«Ich bin Dein einzig' Publikum

Drum mein Wesen fühl' vertraut

Laß sehn wohin man durch Dich schaut

Und fühlen mich mit Deiner Haut

Ich erlebe, was Dir wirklich ist

Ich bin Dein einzig' Publikum

Drum mein Wesen denk' vertraut

Ich möchte, was Dein Geist anstaunt

Sei

Ich bin inbei.»

Sie schmiegte sich wild an meine Hülle

Taumelasche sprach von «Wind»

Sie ist Neugier — die Endlose

Staubfliehender hieß dies «Hast»

Sie nahm meine Gesten

Wie Ich sie innigst meinte

Und ehe Ich «AlleinSein» sehnte

Erfloß Sie all mein Sein

Langsam, dunkel, voll und sanft …

Jetzt bin ich beinah wieder Kind

Frei belebe ich jeden Moment

Ohne Furcht vor vielem Gestern

Denn in Zeit bin ich mir selbst Geschenk

Der Moment ist dabei Publikum

Mein Lidschlag fordert ihn heraus

Mein Lächeln ist wie sein Applaus

Und manchmal gleicht mein leerer Blick

Seinem enttäuschten Entsetzen

Denn wenn ich ihm nichts mehr zeigen kann

Erhebt er sich — verläßt mich schnell

Und nur einem gefällt meine starre Not

Nun ist es vorbei

Denn da klatscht

Der Tod

Бала маған бір рет үнсіз және ұзақ қарады

Ол ауада демалды...

Бірақ содан кейін мен өзімнен шығып кеттім

Мен уақытқа құладым, бірақ, өкінішке орай, шексіз алыс емес ...

Менің ұсақталған тасым: тұрақтылық

Ал менің көзқарасым бірнеше жылдан бері өтіп жатқанда

ой сынықтары

азаппен ғана кеңейе алды, уақыт менің ішімде ұшып кетті

көлеңкеде, мұңайып жасырын тығылып қалды

Мен

Тек қараңғы түнде, көрініс сынықтардан таза болған кезде

Толқып, көрдім бар толықтығын, Ол заманды

«Менің өмірім», иә, мен бала кезімде білетінмін

Баланың нұр ойыны, құбылмалы бояуы

қара

Мен, иә, мен қаладым

Оның көзқарасы ақырын буындарға ұшты:

«Мен сенің жалғыз аудиториясымын

Сондықтан менің болмысым таныс сияқты

Сізге қай жерде көрінетінін көрейік

Және теріңізбен сезініңіз

Мен сіздің шын мәнінде қандай екеніңізді сезінемін

Мен сенің жалғыз аудиториясымын

Сондықтан менің табиғатым таныс сияқты

Мен сіздің ойыңыз таң қалдырған нәрсені қалаймын

Мүмкін

Мен ... ішінде.»

Ол менің қабығыма қатты қысылды

Таумеласше «жел» туралы айтты

Ол қызығушылық - шексіз

Бұдан қашқан шаң «Хаст» деп аталды.

Ол менің қимылдарымды қабылдады

Мен оны ең терең мағынада айтқанмын

Мен «жалғыз болуды» аңсағанға дейін

Сен менің бүкіл болмысыма сіңіп кеттің

Баяу, қараңғы, толық және тегіс...

Енді мен қайтадан бала болдым

Тегін Мен әр сәтті тірілемін

Көп кешегі күндерден қорықпай

Өйткені уақыт өте келе мен өзіме сыйлықпын

Уақыт - көрермендер

Менің жыпылықтауым оған қарсы тұрады

Менің күлкім оның қошеметіндей

Ал кейде менің бос көзқарасым

Оның көңілі қалған сұмдығы

Өйткені мен оған енді ештеңе көрсете алмасам

Ол орнынан тұрып, мені тез тастап кетеді

Менің қатты күйзелісімді біреу ғана ұнатады

Енді бітті

Өйткені қол соғу бар

Өлім