Васильки - Дельфин

Слезы тихие падают.

Стынут глаза-хрусталь.

Запасайся ладаном, я - твоя печаль.

Время пью устало, как уйду не жди.

Крылья мои алые на заре сожги.

Пса моего не трогай, пускай свое доскулит.

Слепыми глазами с порога пусть обо мне глядит.

Звезды найдешь над кленами, что нам стучат в окно.

Плачь про меня миллионами, слез - не закроешь дно.

На краю огня ты оставь меня,

Обожгу лепестки своей тоски.

Улетит зола за пределы зла,

На бумаге след, а меня уже нет...

Птицам отдай остывшие, черствые крошки строк.

Станут слова мои, жившие, пылью семи дорог.

Белого небо камень - ноша теперь твоя.

Вы теперь как-то сами будете без меня.

Глаз твоих милое олово я заберу с собой.

Бьется в груди твое полое сердце кровью больной.

Слезы тихие падают, льется в ладони хрусталь.

Запасайся ладаном, я - твоя печаль.

На краю огня ты оставь меня,

Обожгу лепестки своей тоски.

Улетит зола за пределы зла,

На бумаге след, а меня уже нет...

Көз жасы үнсіз төгіледі.

Көздер - кристалды мұздату.

Хош иісті заттарды жина, мен сенің мұңыңмын.

Шаршап ішетін уақыт, Кетіп бара жатқанда, күтпе.

Таң ата қызыл қанаттарымды өртеп жібер.

Менің итіме тиіспе, өз итіне ыңылдасын.

Босағадан соқыр көзбен, Маған қарасын.

Сіз біздің терезені қағып тұрған үйеңкілердің үстінде жұлдыздарды таба аласыз.

Мен үшін миллиондаған жылаңыз, көз жасыңыз - түбін жаппайсыз.

Оттың шетінде сен мені тастап кетесің

Сағынышымның гүл шоқтарын күйдіремін.

Күл зұлымдықтан ұшады,

Қағазда ізі бар, бірақ мен кеттім...

Құстарға сызықтардың салқындатылған, ескірген үгінділерін беріңіз.

Өмір сүрген сөзім жеті жолдың шаңына айналар.

Ақ аспан тас – жүк енді сенікі.

Енді менсіз де өз бетіңізше қаласыз.

Мен сенің көзіңді аламын, қымбатты қалайы, өзіммен бірге.

Қуыс жүрегің кеудеңде ауру қанмен соғады.

Тыныш жас ағып жатыр, алақанда кристал ағып жатыр.

Хош иісті заттарды жина, мен сенің мұңыңмын.

Оттың шетінде сен мені тастап кетесің

Сағынышымның гүл шоқтарын күйдіремін.

Күл зұлымдықтан ұшады,

Қағазда ізі бар, бірақ мен кеттім...