Сажа - Дельфин

И вынесли семь вёдер крови,

И поставили пред их очи,

И были вёдра полны с краями вровень,

И кровь та была цвета ночи.

И разлили тёмное в чаши,

И стали пить они жадно,

И сказали им: «Это кровь детей ваших,

Чьи тела лежат хладно.»

И не услышали они слово,

И наполнили много свои брюхо,

И каждый пил больше другого,

И стало в вёдрах на доньях сухо.

И потребовали они ещё для себя,

И кричали всей глубиной горел,

И никто не стоял скорбя,

И никто не дышал горем.

И кинули им под ноги костей груду,

И стали жевать они хрящами,

И повылезало их еще отовсюду,

И мерить стали их городов площадями.

И обглодали добела они кости,

И взяли белые в немощь рук своих,

И били друг друга, что есть злости,

И обращали в мёртвых живых.

И стучал горох голов человечьих,

И крови кипящей шумел поток,

И каждый каждого изувечил,

И горе на каждый пришло порог.

И тьма распустилась безликим цветком,

И не было ни солнца ни луны ни звёзд,

И многие уходили тайком,

И многие искали на небеса мост.

И стало душно в заоблачных городах,

И опустела земля людьми,

И всё стало прах,

И то, что не стало прахом, жгли.

И стал мир пуст,

И было так семь дней и одну ночь,

И все слова облетели с уст,

И всё живое унесло прочь.

И был день восьмой,

И небо открыло свои глаза,

И за первой солнца слезой

Была вторая луны слеза.

И те, кто выжил, обратили лица,

И смыл с них дождь грязь и пепел,

И Он в воды те окунул десницу,

И никто из них Его не узнал, никто не заметил.

Олар жеті шелек қан алып,

Олардың көз алдына қойып,

Шелектердің шеттері біркелкі болды,

Ал бұл қан түннің түсі болды.

Олар қараңғыны ыдыстарға құйып,

Олар ашкөздікпен іше бастады,

Олар оларға: «Бұл балаларыңның қаны.

Кімнің денелері суық».

Олар бұл сөзді естімеді,

Олар қарындарын көп толтырды,

Әрқайсысы екіншісінен көбірек ішеді,

Ол түбіндегі шелектерде кеуіп қалды.

Олар өздері үшін көбірек талап етті,

Олар бар тереңдігімен айқайлады,

Ешкім мұңайып тұрған жоқ

Ешкім қайғымен тыныстаған жоқ.

Олар аяқтарының астына үйілген сүйектерді тастады.

Олар шеміршекті шайнай бастады,

Олар әр жерден жорғалап шықты,

Және олар өз қалаларын шаршылармен өлшей бастады.

Олар сүйектерді ақ кемірді,

Ал ақ адамдар қолдарын әлсіздікпен алды,

Олар бір-бірін ұрып-соғады, ашу бар деп,

Ал олар тірілерді өліге айналдырды.

Ал адам бастарының бұршақтары соқты,

Қайнаған қан ағыны күркіреді,

Және бәрі бәрін қиратты,

Әркімнің мұңы босағаға жетті.

Қараңғылық бетсіз гүлге айналды,

Күн де, ай да, жұлдыздар да болмады,

Көпшілік жасырын жүрді,

Ал көпшілік көкке апаратын көпір іздеді.

Биік қалаларда ол тұман болды,

Ал жер адамдармен қаңырап бос қалды,

Және бәрі шаңға айналды

Ал шаңға айналмаған жерді өртеп жіберді.

Ал дүние бос болды

Жеті күн, бір түн осылай болды,

Барлық сөздер ауыздан ұшты,

Және барлық тірі заттар жойылды.

Бұл сегізінші күн болды,

Ал аспан көзін ашты

Және бірінші күн көз жасының артында

Айдың екінші көз жасы болды.

Ал аман қалғандары жүздерін бұрды

Жаңбыр олардан кір мен күлді шайып тастады,

Ол оң қолын сол суларға батырды,

Және олардың ешқайсысы Оны танымады, ешкім байқамады.